Wordt aan de partner ook wel eens gedacht?
Wordt aan de partner ook wel eens gedacht?
“Je partner voelt zich vaak machteloos”
Praktische bezwaren zijn uit de weg te ruimen. Natuurlijk mag er voor de partner iets te dromen overblijven. Zij /hij heeft te maken met specifieke problemen die nog bovenop de zorg komen.Lastiger zijn de dilemma’s waarover je niet zo gemakkelijk kunt spreken met de mensen in je omgeving. Wij hebben zelf ervaren dat ik genegeerd werd. Dat voelde niet leuk aan. Maar ik heb er wel begrip voor. Dat mensen bang zijn om je aan te spreken en over je ziekte te spreken. Bang om wat ze te horen kunnen krijgen. Kun je nog wel op je eigen gevoel vertrouwen, terwijl de mensen om je heen een andere mening en een eigen beeld over de ziekte hebben?Er zijn mensen die misschien denken, als je hersenletsel hebt dat je niet goed meer kunt functioneren en daardoor zichzelf en jou niet in verlegenheid willen brengen.Ik wilde hier een verandering in brengen en sprak bij de eerste beste gelegenheid de mensen zelf aan. Ik liet ze weten dat ik/wij op een goeie manier met deze ziekte omga(an) en dat ik wel normaal kan denken en praten.Dat ik wel restverschijnselen heb en daar voor mijzelf rekening mee moet houden.De restverschijnselen zijn onder andere ook dat ik snel ben afgeleid, mijn tekst kwijt ben en mij moeilijk kan concentreren en niet tegen te veel drukte en harde geluiden en geschreeuw kan. Als zij daar ook rekening mee willen en kunnen houden dan gaat het prima samen. Ik hoef niet nog meer uit teleggen. Na ons gesprek was de opluchting voelbaar.Restverschijnselen worden helaas nog steeds onderschat maar het is voor mij belangrijk dit te weten en er rekening mee te houden. Ik moet het voor mijzelf doen, een ander ziet het niet aan mij en kan er daarom ook geen rekening mee houden. Omdat ze te weinig hierover weten. Daarom hoef ik nog geen slachtoffer te zijn. Want dat wil ik zeker niet. Ik ben verantwoordelijk voor mijzelf.Er rust nog altijd een taboe op vraagstukken die gaan over je relatie met de getroffene, of over seksualiteit. Wanneer de situatie voor je gevoel onleefbaar wordt, vind je als partner misschien weinig begrip in je omgeving. Er is moed voor nodig om te spreken over de dingen die je onzeker maken. Maar bij wie kun je terecht? Voor een partner zijn dit grote twijfels en is dit een grote stap om dit bespreekbaar te maken. Er zit toch, begrijpelijk ook, een schaamte op.Je eigen twijfels kunnen je behoorlijk in de weg zitten. Feit blijft dat het leven van beide is veranderd en dat die verandering niet zonder aanpassingen kan. Door dat onder ogen te zien, kun je jullie situatie een stuk makkelijker maken.Wat wij voor elkaar hebben gedaan is, lief zijn voor elkaar, geduld en begrip tonen. Veel met elkaar praten over onze gevoelens, angsten en emoties die ons meestal overdonderen. Blijven praten, blijven luisteren en vooral samen oplossingen blijven zoeken. Laat je partner ook haar/zijn eigen ding doen en haar/zijn eigen verhaal vertellen aan jou maar ook aan anderen. Het is niet alleen jouw ziekte, jouw angsten en jouw veranderingen. Laat je steunen en geef ook steun aan je partner.Het zal jullie meer kracht geven, dan dat je er nu over denkt. Probeer het uit.