Wat andere mensen eigenlijk van je mogen weten

Wat vind jij dat andere mensen eigenlijk van je mogen weten?
Wil jij weten hoe het eigenlijk met mij is? Wat ik voel en hoe ik de dag door kom?
Want ik begrijp, dat als mensen niet aan mij zien wat er mis is met mij, dan kom ik anders over en daardoor reageren mensen ook anders op mij. Zo komt het dat ze mij niet meer vragen “hoe is het nu met je” en dus ook niet eraan denken rekening met mij te houden.

Wil jij laten weten hoe het met je is? Waarschijnlijk is dit herkenbaar voor jou.
Ik ben sneller moe, heb veel meer rust nodig dan voorheen. Ik ben niet lui. Ik raak lichamelijk oververmoeid maar ook mijn hersenen raken oververmoeid. Het is moeilijk en vermoeiend voor mijn hersenen om te denken, te verwerken en te organiseren.

Vermoeidheid maakt het nog moeilijker om na te denken.
Als te veel verteld word zodat ik lang moet luisteren lijkt het als of mijn hoofd ermee vol zit. Ik voel dan een druk in mijn hoofd en meestal wil ik dan naar huis.

Dan zit ik vol en kan niets meer erbij. Enkele dagen erna heb ik nodig om hiervan bij te komen. Wat vroeger als vanzelfsprekend was is nu niet meer mogelijk.

Mijn uithoudingsvermogen zwenkt van een naar het ander, hoewel het van de buitenkant lijkt of alles weer goed en beter gaat. Sommige dagen zijn beter dan andere. Teveel van mij of van mezelf vragen leidt meestal tot tegenslagen.

De gevolgen zijn restverschijnselen en overprikkelingen waar ik nog steeds last van ondervind. Let wel die niet aan mij te zien zijn, maar er wel zijn.
Verwacht niet van me dat ik nog precies zo ben als ik was, ook als je aan de buitenkant geen verschil ziet.
Ik ben niet moeilijk of afwijzend als ik sociale situaties uit de weg ga.

Menigten, verwarring en harde geluiden overbelasten mijn hersenen snel, het filtert geluiden niet meer zo als vroeger.
Het beperken van mijn uitstapjes is niet aan gebrek aan interessen.

Als er meerdere personen tegelijk praten kan het lijken alsof ik niet meer geïnteresseerd ben in het gesprek. Dat komt omdat ik moeite heb om alle lijnen van het gesprek te kunnen volgen.

Het is vermoeiend om te blijven proberen het allemaal goed aan elkaar te plakken.
Ik ben niet dom of onbeleefd; mijn hersenen worden snel overbelast.

Als we praten en ik wil ook iets terug zeggen laat mij dan even spreken en val mij niet in de reden want dan ben ik mijn text weer kwijt en dat frustreert mij.
Als ik vertel je dat ik moet stoppen, dan moet ik echt nu stoppen. Meestal wil ik dan naar huis.
Haasten doet mij remmen.

Ik ben sindsdien overgevoeliger en kan sneller emotioneel raken.
Ik kan geen 2 dingen tegelijk doen, koffiezetten en een gesprek voeren.

Is dit bericht ook voor jullie herkenbaar?
Kopiëren, plakken of uitprinten en laat het de personen lezen waarvan jij vind dat ze het moeten weten.

Lieky Van der Velden