Verwerkingsproces.
* Verwerkingsproces:
Meestal is het zo, vlak na het krijgen van een bericht over een diagnose die is vastgesteld of het ervaren van elke andere traumatische gebeurtenis, dat sommige mensen overstappen en op de automatische piloot leven. Ik heb dat zelf ook zo ervaren.
Het lijkt wel alsof je alleen gericht bent op bijvoorbeeld “en hoe nu verder?” en erg je best doet om vooral alles zoals vanouds te doen. Soms is het een handelen zonder echt te voelen of te denken.
Vooral niet te veel denken en ook niet te ver vooruit kijken. Sommige horror scenario’s in je gedachten zijn erger dan achteraf zal blijken. Emoties etc. worden dan ook niet echt toegelaten, je wilt geen zwakte laten zien. Je bent bang om je daarin ook te verliezen en dat je je dan machteloos zult voelen.
Dat is een automatische reactie, om er voor te zorgen dat je de situatie zo goed mogelijk door komt. Een soort jezelf in bescherming nemen. Zo heb ik het ervaren. Mij heeft het geholpen om op deze manier alles een plaats te kunnen geven. Zodat ik kon berusten in de situatie, het is niet anders.
Wij vertelden de eerste paar maanden niemand (behalve indirecte familie) wat er met ons aan de hand was. Die keuze hebben wij bewust zo gemaakt, met de geruststelling inmiddels dan ook te weten wat ons te wachten staat en hoe het verder zal gaan.
Voor ons heeft dat goed gewerkt. Wij voelden ons dan ook iets sterker aan, om de vragen te beantwoorden of de soms vreemde reacties van de mensen te bekijken wat ze nu eigenlijk bedoelen met hun opmerking. Of de gruwel verhalen van andere mensen die ze kennen, die je spontaan opgedrongen krijgt omdat sommige niet weten hoe ze moeten reageren op je bericht. Soms help het om erover te praten en soms kun je het beter laten.
Want je omgeving speelt ook een belangrijke rol bij het proces van verwerking. Wij hebben gemerkt dat de meeste mensen toch wel bang zijn voor ons/jouw verhaal omdat ze niet weten wat jij allemaal wilt vertellen. Tenslotte kan het iedereen overkomen. Dat is een eng gevoel waar men liever niet aan wilt denken.
Ik adviseer graag aan andere mensen. Je hoeft niet meteen te reageren als iemand je zijn/haar verhaal verteld. Geef hem/haar het gevoel dat je luistert naar hetgeen men verteld. Laat gruwel verhalen van hoe erg het is bij iemand anders achterwegen.
Daar zit niemand op te wachten. Door alleen maar even de aandacht te schenken en een luisterend oor te bieden doe je al meer dan genoeg. Dat zal de persoon in jou waarderen. Ik hoop hiermee een beetje inzicht te geven hoe het bij sommige mensen kan zijn.