Restverschijnselen worden onderschat.

Restverschijnselen worden helaas nog steeds onderschat maar het is voor mij belangrijk dit te weten en er rekening mee te houden. Ik moet het voor mijzelf doen een ander ziet het niet aan mij en houd er daarom ook geen rekening mee. Omdat ze te weinig hierover weten. Daarom hoef ik nog geen slachtoffer te zijn. Want dat wil ik zeker niet. Ik ben verantwoordelijk voor mijzelf.

Er rust nog altijd een taboe op vraagstukken die gaan over je relatie met de getroffene, of over seksualiteit. Wanneer de situatie voor je gevoel onleefbaar wordt, vind je als partner misschien weinig begrip in je omgeving. Er is moed voor nodig om te spreken over de dingen die je onzeker maken. Maar bij wie kan je terecht? Voor een partner zijn dit grote twijfels en is dit een grote stap om dit bespreekbaar te maken. Er zit toch, begrijpelijk ook een schaamte op.

Je eigen twijfels kunnen je behoorlijk in de weg zitten. Feit blijft dat het leven van beide is veranderd en dat die verandering niet zonder aanpassingen kan. Door dat onder ogen te zien, maak je jullie situatie een stuk makkelijker.

Wat wij voor elkaar hebben gedaan is, lief zijn voor elkaar, geduld en begrip tonen. Veel met elkaar praten over je gevoelens, angsten en emoties die je meestal overdonderen. Blijven praten, blijven luisteren en en vooral samen oplossingen blijven zoeken. Laat je partner ook zijn eigen ding doen en zijn eigen verhaal vertellen met jou maar ook met anderen. Het is niet alleen jouw ziekte, jouw angsten en jouw veranderingen. Laat je steunen en geef ook steun aan je partner.

Het zal jullie meer kracht geven, als dat je er nu, over denkt. Probeer het uit.

Lieky van der Velden