Overbelast? Kan dat?…Ja, dat kan!
Overbelast? Kan dat?…………Ja, dat kan!
Ik had niet in de gaten dat ik mijn hersenen OVERBELASTE. Het sloop als een dief in de nacht bij mij binnen. Tja, die laptop en die flitsende bewegende beelden voor mijn ogen als ik scrolde naar tot,s en informatie uit vroegere cursussen die ik hier op de pagina wilde gebruiken voor de lotgenoten.
Ik was lange tijd erg geconsenteerd op het scherm bezig. En te lang doorgegaan. Toen kreeg ik uit het niets overal last van. Alles was versterkt.
Er waren momenten dat ik niet meer goed kon zien. Dat ik mij niet kon concentreren op wat er om mij heen gebeurde. Of een gesprek volgen. Ik moest telkens vragen, wat zei je als laatste? Tot vervelens toe. Als ik mijn hoofd knikt of te snel bewoog tolde mijn hele hoofd. Dat was dan ook te zien aan mijn gezichtsuitdrukking.
Ik merkt dat ik morgens na een goede nachtrust alles rustiger was in mijn hoofd. Maar rond 11 uur was weer alles aanwezig en dat bleef de hele dag hangen. Mijn grootste angst was, blijf dit zo. Mijn hersenen hadden kermis. En mijn lichaam was vol gevoelens als in een achtbaan.
Het geruis in mijn hoofd als een fabriek zonder pauze het gaf mij geen rust. De negatieve gedachten probeerde mij steeds te overmeesteren. Dat wilde ik zeker niet laten gebeuren.
Met pijn en moeite sleepte ik mij deze dagen en weken strompelend door. Als ik naar bed ging was ik toch wel bang hoe sta ik morgen vroeg op. Sta ik wel op? Wat naar. Ik vroeg mij af waar komt dit vandaan en hoe kom ik er vanaf? Wat kon ik doen?
Ik kan jullie vertellen wat ik in deze angstige verwarde dagen wel en niet voor mijzelf heb gedaan. Ik moest beter op mijzelf letten en leren met mijzelf om te gaan.
Overdag rusten was voor mij niet slapen, maar stilte in huis en rustig stil zitten. De pc zoveel mogelijk uitlaten.
Dat felle licht van mijn laptop-scherm was niet goed voor mijn ogen. Ik heb het wel al gedempt.
De lichten in mijn huis ook gedempt.
De tv. Zoveel mogelijk uit. Als ik wel keek dan lette ik op welk programma. Geen reclame want dat is geflikker voor mijn ogen. Geen drukke films bekijken dat is te veel bewegende beelden. Ik wilde liever geen bezoek, het is mij allemaal te druk om mij heen. Eigenlijk zat ik maar wat in de kamer in een stoel. Kijken hoe ik deze dag door kom. Zo,n gevoel alsof je met een kom water loopt en het water beweegt heen en weer in mijn hoofd.
Terwijl ik met evenwicht mijn hoofd probeert recht te houden. Maar juist dat lukt me niet. Ik werd er zeeziek van. Ik moet de hele tijd mijn hoofd zo stil mogelijk houden. Elke beweging is te veel en geeft stress.
Mijn haren heb ik normaal met speltjes omhoog op mijn hoofd opgestoken. Dat kon ik nu niet meer verdragen. Stilte was eigenlijk het enige dat ik kon verdragen.
Door het vervelende bewegende gevoelens in mijn hoofd wist ik dat ik zoveel als mogelijk mijn oefeningen moest doen om mij op mijn voeten te concentreren. Blijf met je gedachten bij je voeten, voel je lopen voel je op je voeten staan. voel je voeten in je schoenen, voel je blote voeten. voel je hakken je zolen je tenen. Voel je lopen op een stenen vloer op een karpet voel het verschil. Weg met mijn gedachten uit mijn hoofd.
Dat maakte mij alleen maar verward maakte. Morgens en avonds in bed dacht ik liever aan mooie kleuren en mooie bloemen. Ik stelde mij voor dat die bloemen in mijn lichaam zaten en mij vulde met prachtige kleuren. Dat zijn positieve gedachten. Die had ik liever in mijn hoofd dan de ongecontroleerde negatieve gedachten die door mijn hoofd denderde omdat er geen rem op zat. Bloemen en kleuren die ik mij voorstelde in mijn hoofd die vervang ik voor de negatieve gedachten.
Ik sprak 10 x in gedachten mijn positieve zinnentje meerdere malen per dag.
“Iedere dag gaat het met mij in alle opzichten steeds beter en beter en beter”
Herhaal dit zoveel als mogelijk.
Mijn hersenen moet ik vullen met positieve gedachten.
Na vele dagen van echt ermee bezig zijn, merkte ik dat het niet erger was geworden en dat mij de stilte om mij heen mij goed deed. Ik merkte dat heel langzaam verandering was maar echt heel langzaam. Dagen gingen voorbij en heel langzaam veranderde bij mij, mijn gevoelens.
Ik wist ik ben op de juiste weg. De veranderingen zijn wel langzaam maar goed. Mijn angst dat dit mijn leven lang zou blijven kwam met de dag op de achtergrond.
Dus ik bleef doorgaan met wat ik deed. Zo graag wilde ik weer achter mijn laptop maar ik dwing mij het voor mijn eigen gezondheid niet te doen.
Een heel verhaal. Ik wil er zorg voor dragen dat ik mezelf nooit meer overbelast. Want dat is iets dat ik zelf in de hand heb.
Mijn ervaring en mijn inzet om mijzelf te helpen heb ik hier op geschreven.
Is dit een nadenkertje welke schade deze flitsende, bewegende felle beelden zijn voor je hersenen? Denk na als je lichaam je aangeeft dat je beter niet door moet gaan. Het zijn voor jou waarschuwingen. Want dit wil je lieven niet meemaken.
Voor iemand die het herkend, is dit ook een weg voor jou om te proberen?
Lieky van der Velden