Opnieuw verbinding maken tussen ‘LICHAAM EN GEEST’
N.A.H. Niet Aangeboren Hersenletsel.
Ik wilde mij aan het leven vasthouden dat wilde ik niet loslaten.
Toen pas leerde ik, hoe sterk een mens kan zijn als de nood groot was.
Geheel onverwachts werd ik overvallen door een herseninfarct.
Je kan ook luisteren naar dit bericht. Ik heb het ingesproken.
Een hersenletsel heeft een enorme impact in je leven.
Niet meer jezelf zijn maar een warhoofd en het lichaam werkt niet meer zoals het hoort te zijn. Ergens ontbreekt een belangrijke schakel. Geen informatie, geen inzicht geen begrip.
Ik begreep helemaal niets meer. Wat is gebeurt en wie kan mij helpen om mij te laten weten hoe ik nu verder moet.
.
Daar ging ik naar opzoek. Google heeft niet echt geholpen dat scrollen is vergif voor mijn hersenen. Ik moest veel lezen om erachter te komen dat het toch niet de informatie was die ik zocht en nodig had.
Zo verward als ik was bleef ik zoeken naar oplossingen.
Dat was met strijd, want niets ging meer vanzelf. Alles kost ontzettend veel energie en daar had ik altijd te weinig van.
Maar die ‘strijd’ heb ik als ‘kracht’ voor mijzelf ingezet. Ik wilde het niet zien als vechten tegen mijzelf, maar als kracht inzetten voor mijzelf.
Om mij niet te laten misleiden door angsten en twijfels, sprak ik iedere dag mijn hersenen toe, “kom op help mij om mijzelf psychisch onder controle te houden”. Door heel bewust er voor te kiezen dat ik beslist welke gedachten geef ik aandacht. Kiezen waar in ik wil investeren.
Er is geen automatische-piloot meer. Nu moest ik zelf het stuur in handen nemen. Verwart en angstig over wat is er met mij gebeurt, ben ik deze weg gegaan zonder begeleiding, therapie of revalidatie. Niemand had mij na mijn herseninfarct gezegd dat ik dat nodig had.
* Een deel van mij is bang een ‘nieuw’ iemand te worden, die ik niet ken. Ik weet wie is was, maar wie zal ik worden.
Zal ik die persoon aardig en leuk vinden, zal ik van mijzelf gaan houden?
Ik moet iemand leren kennen die ik niet wil zijn.
Dat is toch een rare gedachten, die helaas werkelijkheid is……..
Mijn lichaam voelde als een ingestort gebouw…….Maar op een dag begon ik mijzelf weer op te bouwen. Steen voor steen en stapje voor stapje.
* Ik kan je wel vertellen hoe heb ik dat gedaan.
Ik ging mijn eigen weg. Ik wilde mijn ziekte niet mijn leven laten regelen.
Ik dwong mijzelf om mijn hersenen weer in verbinding te brengen met mijn lichaam. Mijn voeten moesten weer normaal gaan lopen. Stapje voor stapje. Ik plaatste bewust gericht mijn hak, zool, tenen op de grond als ik liep. Hak, zool, tenen. Hak zool tenen. Daar hoefde ik voorheen nooit over na te denken dat ging vanzelf. Maar dat moest ik opnieuw programmeren.
.
Heel bewust voelen wat voel ik als ik loop……mijn hersenen moeten dat weten……..loop ik op een stenen vloer, hout of vloerbedekking dat verschil moest ik duidelijk waarnemen. Dat moeten mijn hersenen registreren, opslaan en resette. Daar was ik van overtuigd. Dat kan alleen gebeuren als ik dat zelf heel bewust in werking zet.
.
Ik sprak ook mijn lichaam aan, “kom op je weet hoe je moet lopen en functioneren. Ik dwong mijn hersenen en voeten om verbinding met elkaar te leggen.
Mijn hele lichaam zette ik in verbinding met elkaar.
In mijn meditatie maakte ik heel bewust contact met al mijn organen. Lichaam en geest zijn met elkaar verbonden, die moeten beiden daarin meewerken. Samenwerken was mijn doel en inzet.
Ik wilde niet alle gedachten ongecontroleerd zomaar toelaten. Die gingen soms alle kanten op.
Om mij niet te laten misleiden moest ik bewust aandacht besteden aan mijn gedachtengang.
Ik zei vaak genoeg “Nee” tegen mijn gedachten. En mijn lichaam zei, vaak genoeg “Nee” tegen mij.
Iedere dag, sprak ik mijzelf toe. Dat ik mijn lichaam sterk zal maken. Dat ik de baas ben over mijn gedachten. Ik beslis zelf welke gedachten ik toelaat of weiger aan te nemen.
Concentreren en gefocust zijn en mijn doel niet uit het oog verliezen,
dat was het beste wat ik toen voor mijzelf kon doen.
Ook al was dit vermoeiend, fietsen leren en zwemmen of schaatsen, autorijden is ook concentratie vereist en in het begin is alles moeilijk. Dus doorzetten.
Langzaam nam ik de regie terug. Dat was te voelen.
Dat gaf kracht, langzaam voelde ik de kracht steeds sterker terug komen. Ik besefte toen dat mijn leven positief aan het veranderen was.
Dit is mijn weg geweest.
Het heeft mij goed gedaan.
Ik heb weer vertrouwen en kracht in mijn geest, lichaam en mijn leven terug gekregen.
Mijn naam is Lieky van der Velden. Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte, inzicht en begrip.