In stilte laat ik mijn gedachten spreken en heb mijn eigen levenservaringen opgeschreven.
Mijn verhaal begint op een dag/nacht in september 2012.

Onverwachts midden in de nacht werd ik wakker en voelde mij erg ziek. Een vreselijke misselijkheid over viel mij en een drang van overgeven en diaree maakte zich meester over mij. Ik dacht ik moet naar de wc en overgeven. Toen ik wilde opstaan uit mijn bed, wilde mijn rechter been niet reageren. Het voelde aan alsof mijn been sliep net als mijn hand en vingers. Ik wist niet dat ik aan mijn rechter kant verlamd was. In het donker strompelde ik op mijn handen en knieën toch zo goed als mogelijk naar de badkamer. Mijn been reageerde niet, mijn rechter arm en hand ook niet. Ik kon niet goed nadenken wat met mij aan de hand was. Omdat ik het licht op de badkamer niet had aangemaakt,(ik wilde mijn man niet wakker maken) heb ik niet kunnen zien dat mijn gezicht rechts ook mijn mond scheef was. Verder dacht ik eigenlijk meer aan een flinke buikgriep. Een overweldigende misselijkheid maakte zich meester over mij zoiets had ik nog nooit gevoeld en buikkrampen met diarree. Gevoel van evenwichtsstoornis, ik dacht steeds dat ik zou vallen en dat mijn hoofd zo zwaar is dat het steeds naar achteren valt. Vreemd gevoel is een plotseling verlies van spierkracht door mijn hele lichaam. Zo’n ervaring had ik nog nooit gevoeld. Ik bergreep niet de ernst van mijn ziek zijn. De angst slaat als een dief in de nacht toe en verlamt mij volkomen. Machteloos en totaal verwart ga ik enkele minuten later mijn bed in op de logeer kamer. De logeer kamer gebruikte ik vaker als ik een slecht nacht had of mijn man het snurken niet kon laten. Met het teiltje naast mijn bed voor het geval ik toch nog moest overgeven. In mijn onrust en onzekerheid en angst probeerde ik mij rustig te maken om niet in paniek te geraken.

Voortdurend moest ik mijzelf tot de orde roepen en mij dwingen om rustige en regelmatige adem te halen en te ontspannen. Maar ik besefte niet wat er met mij was gebeurd. Ik had een herseninfarct en ik wist het niet. Ergens wist ik wel, er was iets niet goed met mij. Uren later ben ik van uitputting uiteindelijk weer in slaapgevallen. Vroeg in de ochtend was mijn man beneden met het ontbijt bezig. Hij wist als ik op die logeerkamer lag dat ik dan niet goed geslapen had. Dan laat hij mij liggen tot ik vanzelf naar beneden kom. Ik wilde weer opstaan en naar beneden lopen. Toen ik rechtop in mijn bed zat en aanstalten maakte om op te staan draaide de kamer rond mijn ogen ik dacht dat ik zelf ook bewoog maar dat was niet zo ik zat stil en hield mijzelf vast. Mijn lichaam werkte totaal niet mee. Dat vreemde verlamde gevoel in mijn lichaam was nog steeds aanwezig. Ik kon alleen kruipend de trap op en op mijn billen de trap af naar beneden. Aan de trapleuning hield ik mij stevig vast. Ik was bang van de trap te vallen. Ik zei tegen mijn man. Ik voel mij niet goed er klopt iets niet met mij. Toen hoorde ik mijzelf voor het eerst spreken en dat klonk bezopen. Daarop reageerde mijn man. ‘Wat is met jouw gebeurt”? “Hoe praat jij en je gezicht is scheef”. Pas toen zag ik mijzelf in de spiegel. Ik schrok er hevig van. Dat zag er niet goed uit. Mijn man Leo en ik besefte nog steeds niet hoe ernstig het met mij gesteld was. Meteen naar de huisarts ik moest mij aan mijn man vasthouden stapje voor stapje om een beetje vooruit te komen. We werden meteen doorverwees naar het ziekenhuis. We hadden eigenlijk meteen de Ambulance moeten bellen of meteen naar de eerste hulp.

De autorit erheen gebeurde eigenlijk in stilte mijn man Leo en ik waren alle twee verzonken in gedachten, wat hangt ons boven het hoofd? Ik kan wel zeggen ik was een beetje in shock.

In het ziekenhuis werd ik dan opgenomen en was ik eigenlijk uitgeteld en moest ik mij maar overgeven aan die mensen die het goed met me voor hebben. Toch? Meteen alle onderzoekingen, bloeddruk, bloedafname en de scan

en hartapparaat . Bange uren die volgden ik moest natuurlijk daar blijven. Niets aan te doen veder. Op een zaal met nog 8 vreemde personen 3 daarvan waren mannen. En dat was elke nacht luidruchtig te horen. Ik deed geen oog meer dicht. Ik moest veel drinken en daarom veel uit bed om te plassen. Terwijl ik in bed was gekluisterd aan slangetjes die mijn hartslag onder controle had, was het iedere keer weer zuster roepen om mij los te koppelen van de metertjes zodat ik zelf naar de wc mocht lopen. Ik besefte wel dat ik mij maar beter kon overgeven aan de situatie hoe die op dat moment was, anders maak ik het mij alleen zelf moeilijk. De uitslagen waren allen binnen en ik kreeg te horen wat mij mankeerde, het was een herseninfarct. Hé, wat, wie, waar, hoe kan dat? En nu? het lijkt wel een roes. Mijn lijf is overgenomen door artsen, verpleegkundige en de apparatuur, alleen mijn gedachten zijn nog van mij. Ze schieten alle kanten op. Maar denken aan een infarct doe ik niet. Ik rook niet geen alcohol en ik heb een normaal gewicht. De hoge bloeddruk doet mij de das om.

Ik had al een jaar lang hoge bloeddruk. Ik had van andere mensen waarschuwingen gehad dat mijn bloeddruk veel en veel te hoog was en dat het gevaarlijk was. Ik heb mij deze waarschuwing ter harte genomen en daarom gezorgd doordat ik een andere huisarts benaderde en om advies vroeg voor de tabletten. Ik heb niet echt vertrouwen in mijn huisarts gehad toen hij zei, tabletten dat was volgens hem niet nodig. Daarom ben ik die zelfde dag van huisarts veranderd. Bij mijn huidige huisarts kreeg ik te horen dat ik tabletten moest nemen om die bloeddruk weer omlaag te krijgen. Mevrouw u staat op ontploffen.

Nou daar zit je dan. Ik had geen idee hoelang ik in het ziekenhuis moest blijven. Ik wilde het liefste naar huis. Ik lette heel goed op waarop de verpleegster letten. Ze kwamen geregeld enkele vragen stellen aan de mensen op de zaal. welke dag het vandaag was, en welk jaar het is en waar je je op dit moment bevind. Om te kijken in hoeverre je nog bij bent.

Omdat bij iedereen dezelfde vragen werd gesteld was dat voor mij goed omdat ik alleen maar hoefde te herhalen wat ik gehoord had. Ik dwong mij zelf helder te blijven. Ik kon dus de vragen goed beantwoorden en het leek erop dat ik dat deed zonder na te denken. Zo dachten de verplegers. Ik maakte mij iedere ochtend netjes op en stak mijn haren op, mijn nachtkleding uit en de kleren aan. Ik zat rechtop op mijn bed en daarom zag ik niet ziek uit. Als ik uit mijn bed kwam om naar de wc te gaan, dan werd op mij gelet hoe ik liep. Dus ik ging ook op mijn loopje letten. Ik probeerde normaal te lopen maar dat was onmogelijk. Ik had aan de rechterkant verlammingen verschijnselen die iedereen zag. Ik bleef dit oefenen en oefenen. Iedere keer als ik opstond ook het nachts dan oefende ik mijn lopen. Ik kon toch niet slapen. Heel bewust mijn voeten op de grond neer zetten. De ene voet na de andere verplaatsen. Eerst de hak dan de voet dan de tenen met mijn gedachten bij mijn voeten zijn en heel bewust lopen. Je moet het voelen. Vooral rustig blijven. In plaats van alleen maar in in bed liggen tv kijken wat die andere patiënten wel deden, oefende ik het lopen de ontspanning en mediteerde ik eindeloos. Ik wist zeker dat dit goed voor mij was. Zo bewaarde ik rust in mijn gedachten mijn geest en mijn lichaam dat soms stijf van de spanning was. Ik moest mij dwingen helder te blijven van gedachten. Dat viel niet mee. Waar ben ik, wat is met mij aan de hand? Wat kan ik voor mijzelf doen?

Mij was opgevallen dat mijn lichaam een innerlijk spierspanning had. Een enorme spanning in mijn lichaam mijn spieren waren zo gespannen dat ik het idee had dat ik stokstijf van de spanning zat. Maar van de buitenkant was daar niets van te zien. Omdat ik al jaren lang mediteer en ontspanningsoefening doe, was het voor mij duidelijk dat ik nu moest beginnen met ontspanningsoefeningen om mijn spieren te ontspannen. Ik kon dat al snel herkennen, zo gauw ik merkte dat ik weer onder innerlijke gespannen stond, ontspande en mediteren ik om de innerlijke rust zo lang als mogelijk vast te houden.

Mijn lichaam en geest moest ik weer in evenwicht brengen. Dat wist ik zeker. Zoveel mogelijk maakte ik van mijn hand een vuist en weer los laten, vuist en weer loslaten. Zelfs als ik tv keek of aan het lopen was bleef ik van mijn hand een vuist maken. Er is maar 1 die dit voor mij kan doen…… en dat ben ik zelf. Dat was ik mij heel goed van bewust. Omdat de artsen mij niet achteruit zagen gaan, mocht ik naar huis. Geen arts heeft mij oefeningen of advies mee naar huis gegeven. Behalve dat ik nu voor de rest van mijn leven vast zat aan 5 verschillende tabletten per dag. Afwachten was mijn lot, de tijd en geduld had ik nodig. Niemand kon mij vertellen hoe goed ik weer in orde zou komen. De tijd zou uitwijzen hoe erg de hersenschade zou zijn. Wat mij is overkomen werd een lichte beroerte genoemd. Het woord “lichte” suggereert direct al iets van “ het valt allemaal wel mee “ of “ het had allemaal erger kunnen zijn dus wees maar blij” en men gaat over op de orde van de dag want met hem is er niet zoveel aan de hand. Al bij mijn tweede bezoek aan de neuroloog kom je deze opstelling tegen, gebruik maar bloedverdunners en deze 4 andere tabletten en bij mij hoef je niet meer terug te komen. Zoek het verder zelf maar uit dus. Er werd mij niet gezegd dat ik recht op revalidatie. Dat hoorde ik een jaar later pas bij mijn huisarts. “ Heb je dat niet had? ” Hadden ze ze eigenlijk bij je ontslag ziekenhuis moeten mee de delen. Nou niet dus!! Daarna ben ik gaan Google. Ik wilde er meer vanaf weten. Bij een herseninfarct is het zo dat niet alleen een stukje van je hersenen afsterft waardoor verlammingen en nog erger kunnen ontstaan, maar tevens is het evenwicht tussen de linker en de rechter-hersenhelft verstoort, dit geeft naast de lichamelijke evenwicht-problemen ook geestelijke evenwicht problemen, de harmonie is weg het zorgvuldig opgebouwde evenwicht van alle elkaar beïnvloedende emoties is uit balans. En dit laatste is voor een buitenstaander heel vaak niet te bevatten. Het onbegrip is hiermee in werking gezet.

Thuis bleef ik oefenen en oefenen. Ik dwong mijzelf positief te blijven. Te mediteren en te ontspannen. Daardoor krijg ik inspiratie, momenten van heldere ingevingen dat je opeens beter weet wat goed voor je is. Vooral rustig blijven jezelf onder controle hebben. Dit is het beste wat ik voor mijzelf kan doen. Door de jaren lange oefeningen met Oerdansen, mediteren en ontspanningsoefeningen weet ik hoe ik mijn lichaam en geest in evenwicht moet brengen. Hierdoor had ik nu profijt van deze kennis om de oefeningen te doen ook met mijn voeten benen en handen. Mijn kennis op nieuw integreren in mijn leven.

Al was ik vlug moe, daarna mediteerde ik en ontspande mij telkens opnieuw. Dan had ik weer energie en dan ging ik weer lopen leren. Ik oefende mijn spreken ik moest mijn tong weer onder controle krijgen. Je kan je voorstellen bv als onder het spreken mijn tong 1 seconde later met praten is. Ik sprak heel langzaam om naar de woorden te zoeken wat ik wilde zeggen en ik lispelde. Soms wilde ik iets zeggen deed ook mijn mond open om te spreken maar er kwam geen geluid uit. Terwijl ik wist wat ik wilde zeggen, maar ook de aanstalten tot spreken maar niets geen enkel geluid kwam over mijn lippen. Maar dat is een verwarrend gek gevoel. Eng………………..!? Door langzaam en bewust te spreken was ik enigszins verstaanbaar. Als ik naar bed ging vroeg ik mij stiekem af, hoe zal de nacht verlopen en hoe sta ik morgenvroeg op?………….Misschien erger misschien weet ik zelf niet eens meer hoe of wat er gebeurt is. Ik was het eerste jaar wel degelijk bang, omdat ik vaker de kreten van andere mensen hoorde. Oh de eerste herseninfarct die ging nog, maar de 2de was veel erger. Ooh jee dus ik kan ook nog een 2de herseninfarct krijgen……………….? Als ik het nachts wakker werd om naar de naar de wc te gaan, was het eerste waar ik aan dacht hoe gaat het met mijn lichaam en mijn geest? Functioneert nog alles normaal? Dat zat nog lang ingebrand in mijn geheugen. Maar als ik morgens op was dan begon het hele ritueel weer van voor af aan. Ik ga ermee naar bed en ik sta er ook mee op.

Heel bewust lette ik op mijn doen en laten. Soms vergat ik even dat ik nog niet in orde was, dan wilde ik snel opstaan om de deur open te maken of de telefoon op te nemen, helemaal in gedachte verzeilt sprong ik dan als de automatische piloot op uit de stoel.

Maar dan struikelde ik over mijn eigen voeten en lag ik over de grond. Oh ja, dat gaat niet meer dacht ik dan. Opstaan en rustig verder gaan. Als ik iets te snel met mijn iets hand wilde oppakken, dan was mijn hand te laat aangekomen of ik stootte de boel om. Had ook geen goeie greep meer. Er was geen kracht meer in mij. Soms gebeurt er iets in mijn hoofd en ik kan maar niet verklaren wat het is. Het is een heel naar gevoel waar ik totaal geen greep op heb om het te beheersen. Het lijkt alsof mijn hersenen kermis hebben. Denk eens een moment terug aan, dat je in een oude lift zit. Als de lift vertrekt of stopt net dat beweeglijke van die lift, dan is er een gevoel in je buik als in je hoofd ken je je dit voorstellen? Nou zo’n gevoel heb ik soms in mijn hoofd en lichaam. Op dat zelfde moment richt ik mijn aandacht naar mijn voeten om mijn evenwicht te herstellen. Dat is een rot gevoel die mij heel onzeker maakt. De tweede zin van de ondertiteling op tv kan ik niet meer volgen. Ik vergeet zoveel, dat had ik voorheen ook wel. Maar ik voel dit op een andere manier. Dat ligt aan mijn concentratie. Ik krijg niet alles meer mee. En zelf dat vergeet ik. Ik vergeet dat ik niet meer alles kan zoals het eens was. Ik moet mij aanpassen aan mijn situatie hoe het nu is.

De eerste 5 weken was ik er bijna dag en nacht er mee bezig zijn. Angst en onzekerheid is kontstand mijn begeleider. Dat gene wat ik deed aan oefeningen waren slopend. Iedere dag was ik futloos, energieloos, verwarrend en dood moe. De eerste 6 weken mocht ik niet autorijden. Eerlijk gezegd mag dit verbod veel langer zijn. Heb ik later zelf ondervonden. De eerste maanden waren ook snelle veranderingen te zien. Het ging steeds beter en beter. Maar ik was er nog lang niet. Ik wist ook niet wat voor mij was weggelegd.

Eén jaar later hoorde ik dat ze mij na het ziekenhuisontslag naar therapie hadden moeten sturen. Maar niemand heeft mij er iets over verteld. Achteraf wist ik wel dat ik dat nodig had gehad. het zou goed me mij zijn geweest. Maar ja, het was niet zo verlopen.

Vakantie naar Oostenrijk hadden wij eigenlijk al geboekt voor mijn herseninfarct. Eerst hadden we willen uitstellen. Maar wij dachten ook, even iets anders in ons dagelijks leven. Voorheen losten wij ons om de 2 uur af met autorijden. Dat was nu onmogelijk, voor mij was 45 min autorijden al te lang. Na een half uur autorijden begon mijn man Leo al aan mij te merken dat ik gas minderde en begon met aan de kant rijden en niet meer inhalen dus onzeker autorijden. Dan vroeg hij ben je moe? Eerst wilde ik niet toegeven en rekte een 15 minuten langer maar dat was niet in orde. Leo lette goed op mijn gedrag onder het autorijden. Ik had onverwachts evenwichtsstoornis. Dat kwam door de flitsende bewegende beelden die rechts en links voor mijn ogen afspeelde, daar kreeg ik onverwachts evenwichtsstoornis van te voelen. Ik was afgeleid en niet helemaal bij, kon mij niet concentreren en reageerde later op alles want de auto gaat sneller dan mijn gedachten konden bijhouden. Op dat moment was mijn reactie mijn voet van het gaspedaal af om mijn evenwicht te hervatten. Maar dat was onmogelijk te doen zittend achter het stuur van een hard rijdende auto.

Als ik op de grond sta en ik voel evenwichtsstoornis dan zet ik mijn voeten iets verder van en naast elkaar en probeer mijn evenwicht terug te vatten. Maar zitten achter het stuur van de auto is dat onmogelijk. Wat doe je nou zegt mijn man? Je laat het gas los op de autobaan dat is levens gevaarlijk. Ik schrok ervan ben aan de kant gereden en van stoel verwisselt. Enkele uren later heb ik wel weer gereden maar na een half uur weer gewisseld.

7 a 8 uur reistijd kwamen we veilig en moe aan in Oostenrijk ik was helemaal uitgeblust. Moest ook meteen al gaan liggen om rustig bij te tanken. De dag erna bleven we

dan ook om het vakantie huis heen blijven niet te ver weg zijn.
Enkele dagen later hadden wij ons voorgenomen om de bergen aan de overkant eens van kortbij te bekijken. Niet te voet maar met de auto. Echt toeren lekker op ons gemak dachten we. Het begin van de rit was goed. Langzaam bereden we stapvoets de berg misschien met 20 km per uur meer dan 2000 meter hoogte. Geregeld een stop op mooie uitkijk posten om van het schitterende uitzicht te genieten. We waren bijna boven op de berg toen ik steeds meer merkte er gebeurt iets vreemds in mijn hoofd. Het gevoel van voorover vallen en draaierig en evenwichtstoornis. Als of mijn hoofd vol water zit en daarom heen en weer beweegt. Net als een kom met water die je wilt verplaatsen zonder het water te bewegen. Ik wilde weer naar beneden ik kon niet meer naar de diepte kijken. Het gevoel alsof ik naar voren werd gezogen maakte mij bang.

Ik wilde ook niet meer uit de auto stappen bang om te vallen. Langzaam zijn we weer naar beneden gereden. Daarna ben ik op het vakantiehuis in bed gekropen en wilde alleen nog rust en het liefst slapen. Maar slapen ging niet als ik mijn ogen dicht deed bewoog mijn bed en de hele kamer, ik voelde mij steeds weg zakken door het bed. Ik hield mij zo rustig mogelijk. Mijn hersenen moesten tot bedaren komen. Het was een zootje in mijn hoofd dat niet veel goeds geloofde. Rusten was mijn enge opzie. We moesten 2 dagen later ook weer naar huis rijden en ik wilde niet dat Leo de hele weg alleen achter het stuur moest zitten. Vroeg aan de ochtend viel ik van uitputting in slaap. De dag erna ging het beter maar ik wilde niet meer de hoogte in dus bleven we in het Zillertal in het dorp aan het water ontspannen. De dag erna zijn we met heel veel auto stops naar huis gereden en dat ging redelijk. Wij waren blij dat we veilig en wel thuis zijn aangekomen. Iedere dag van oefenen gingen voorbij. Buiten steeds een beetje verder lopen. Als ik ergens liep waar het druk is bv op een markt waar mensen tegen elkaar in lopen. Rechts

en links aan mij voorbij lopen, dan raakt dat mij dan ben ik mijn evenwicht kwijt. Dan begin ik mijn benen rechts en links te plaatsen en mijn armen steek ik uit als of mijn handen houvast zoeken. Alsof je in het donker loop en je ziet niet waar je loopt dan heb je hetzelfde effect. Ik loop dan langs de kraampjes of de muur om mijn houvast te zoeken. Als Lei mijn man bij mij is dan houd ik hem mij zijn arm of hand vast. Dan loop ik heel langzaam. Dat alles sloopt mijn energie. Ik raak er uitgeput van. Het geeft een irritant gevoel. Ik besef dat ik zo graag meer wil dan ik op dit moment nog kan. De mensen in mijn omgeving merkte er weinig van. Niemand vraagt er iets over dan zeg ik er ook niets over. Omdat ze aan mijn uiterlijk niets zien gaan ze ervan uit dat alles oké is. En bij slechte dagen blijf ik binnen en wil ik ook geen bezoek. Hoe positief ik ook probeerde te zijn, meermaals op een dag ging door mijn hoofd, komt er een tweede aanval en wanneer? Hoe zal ik daar uitkomen? Ik zag de ergste scenario’s aan mijn gedachten voorbij komen, die drukte ik net zo snel weer weg maar even later was het weer in mijn gedachten. Dat sloopt dat vreet energie. Terwijl ik die juist zo hard nodig had om de dag en de nacht door te komen.

Het ene moment wilde ik veel doen en het andere moment lag ik uitgeput op de bank. Bij heldere momenten wist ik dat ik nu moet doorzetten en rust nemen. Vermoeien als je niet goed kan nadenken. Ik was erg emotioneel, ik was mij ook bewust van mijn situatie.

Ik wist dat ik mijn levens lessen waar ik jaren mee bezig was moest integreren in mijn leven. Ik moest het weer onder de knie te krijgen. Nu kon ik meteen de draad op pakken en aan de gang gaan met mijn oefeningen.

Wat wil ik nu hiermee zeggen. Met niets doen gebeurt niets. Bewust leven is inzicht hebben wat goed voor je is en accepteren. Positief denken alleen is niet genoeg. Actie is nodig. Als ik mij deze oefeningen nooit had geleerd en eigen gemaakt, had ik dit nu niet bij mijzelf kunnen toepassen. Wie weet welke schade er nog meer was

gebleven na die herseninfarct? Voor mij is dit een zeker weten. Ik heb een leuk leven maar door de blokkades van de schade die zijn blijven hangen moet ik mijn leven aanpassen. Als ik moe ben, dan merk mijn man Leo dat meteen aan mij, ik loop alsof ik mij aan mijn been gestoten heb. Ik trek met mijn been. Daarbij hou ik niemand bij met lopen. Het lopen is anders of ik nu wil of niet het kan niet sneller. Ik heb een totaal ander ritme en loopje. Ik lispel dat is te horen en ik merk met praten dat mijn tong een seconde te laat is. Dan ben ik erg moe en uitgeblust. Mijn energie is nergens te vinden. Alleen met een of meerdere rustdagen erna is het mogelijk weer verder met mijn leven te gaan. En dan te bedenken dat ik voorheen best een druk baasje was. Ik kon met meerdere dingen tegelijk bezig zijn. Ja, nu dat is niet meer. Maar daar is mee te leven. Soms heb ik echt slechte dagen,en dat komt met regelmaat voor. Dan voel ik dat er iets is in mijn hoofd. Het voelt anders een soort druk op mijn hoofd en voorhoofd het is net geen pijn. Mijn kracht in mijn lichaam is maar voor de helft. Niet zelden dat mij dingen uit mijn handen vallen. Ik kan niet goed meer nadenken en heb evenwichtsstoornis. Overdag en in de nacht ben ik dan onrustig. Kan mij nergens op concentreren. Als ik tv kijk kan ik er niet goed naar kijken als de beelden voor mijn ogen te snel heen en weer bewegen, van het kijken wordt ik duizelig. Ik moet mijzelf dan steeds weer bewust voelen dat ik stil zit en dus niet beweeg. Het voelt alsof mijn hoofd naar achteren valt. Als ik mij te snel naar voren buk dan moet ik mij vast houden want ik voel dat ik val. Snel mijn hoofd van rechts naar links bewegen kan niet want dan val ik. Snel opstaan geeft hetzelfde gevoel. En of ik nu wel of geen slechte dag heb, rond draaien of steil dansen snelle fokstrot of zo is niet meer mogelijk. Helaas. Mijn hoofd voelt zich zwaar aan. Het voelt alsof mijn schedel wagenwijd open staat. Ik heb zelf onder vonden dat autorijden voor mij een slecht idee is. Geen eetlust en onzeker, onrustig, ongeduldig het is een raar gevoel die mij belet om normaal te functioneren. Ik kan niet op internet

dingen snel uitzoeken, foto,s uitzoeken of snel scrollen. Dan draaien mijn hersens overuren en voel ik alsof ik mee draai. De ondertiteling van een film op tv kan ik niet meer volgen ik krijg het niet meer gehaald de volledige regels te lezen. Ik ben vaker dood moe. Ik voel dat mijn lichaam vaker gespannen staat. Het voelt verstijft aan. Mijn innerlijk leven is een achtbaan het gaat op en neer en snel en sneller.
Ik ben emotioneler en kan elk moment in huilen uitbarsten. Als mijn benen niet meer zo mee willen is het net of ik mijn rechterbeen voorruit gooi en dan zwaai ik meer met mijn rechterarm alsof ik dan sneller voorruit kom. Maar dat is niet zo. Ik kan alleen maar korte stapjes voorruit zetten. Als ik uit mijn stoel stap heb ik start problemen de eerste stappen loop ik voorover en krom. Langzaam kom ik omhoog. Het eerste anderhalf jaar liep ik de trap tree voor tree naar boven en naar beneden het zelfde en vasthouden aan de trapleuning. Ik moet mij nog steeds vasthouden. Mijn tong is een seconde te laat dan struikel ik over mijn woorden. Het woord dat ik uitspreek zit in het laatste gedeelte een knik. Een kleine stop. Als je het niet weet valt het bijna niet op. Maar het is er wel. Ik kom niet meer op namen en vergeet heel snel wat ik wilde doen of wilde zeggen. De hele dag en de dag erna ben ik sloom, futloos, en dingen vallen uit mijn handen of ik stoot iets om. Zo,n slechte dag duurt een hele dag lang er blijft mij niets anders over dan wachten en mijn tijd zien door te komen met rusten en ontspannen en niet vergeten acceptatie. Na een goeie nachtrust kom ik weer langzaam bij en later voel ik mij weer beetje bij beetje normaal worden. Als ik mij zo voel dan wil ik niet onder de mensen komen. Ik zonder mij af en lijd in stilte. Gelukkig dat ik bewust voel dat mijn lichaam innerlijk verstijft en er een enorme spanning is, dan pas kan ik het veranderen. Dan ontspan ik mijn lichaam weer. Stel je voor, iemand die zich hier niet van bewust is en dus ook niet weet dat men het kan veranderen die blijft die verkrampte spieren behouden. En men weet het niet eens.

Dit kan niet goed zijn voor het lichaam. Juist door mijn eigen ervaring dat ik al die jaren ontspanningsoefeningen en meditaties heb gedaan en daardoor de rust heb kunnen bewaren daardoor heb ik mijn lichaam heel bewust gaan leren kennen en heb ik er op deze manier mee kunnen omgaan. Op de dag van vandaag, ben ik nog steeds bezig met de gevolgen. Leef ik nog steeds heel bewust mijn leven, dat ik aan mijn dagelijkse leven toepas wat ik in mijn leven geleerd heb, en zo hoort het te zijn. Ik weet eigenlijk zeker dat dit, mijn eerdere ervaringen en kennis van bewustzijn en trainingen die ik mij zelf opdrong, mij zo goed heeft gedaan dat ik er zo goed vanaf ben gekomen. Nu heb ik profijt van alle oefeningen en het bewustzijn van wat goed is voor mijzelf.

Dit zijn mijn stille gedachten.

Lieky van der Velden.