Mijn borst-beeld voor …..
Een stukje uit mijn dagboek 
.
Borst-beeld bewerken en verwerken voor en na amputatie van mijn borst.
Mijn gedachten waren, is dit nou toeval ?……….;
In mijn eigen strijd met mijn lichaam, zo had ik ook een strijd met mijn borst-beeld waar ik maanden mee bezig ben geweest.
Nu is 1 jaar voorbij en het borstbeeld in nu klaar.
In december 2016 kreeg ik in het ziekenhuis te horen, “mevrouw u heeft borstkanker, die borst moet eraf, u krijgt 18 chemo de operatie en 16 bestralingen en dan zijn we 1 jaar verder” Zo, en daar mag je mee naar huis. Hoe nu verder? 1 dag later dec 2016 is deze foto van mij gemaakt met het sjaaltje om.
Zelf ben ik gaan zoeken naar informatie en feedback en vroeg mij af, hoe ga ik hiermee om. Hoe overleef ik dit en wat kan ik doen om mijzelf te helpen. In januari 2017 gestart met chemotherapie en in augustus mijn borstamputatie. Maanden lang had ik een vreselijke strijd met een oneerlijk gevecht met mijn leven. Inmiddels waren mijn haren uitgevallen. Ik herkende mij niet meer in de spiegel en ik was dood ziek van de chemokuren, maar ik wilde niet opgeven.
In deze tussentijd, schreef ik ook blogs voor lotgenoten met kanker en hun partner over mijn eigen ervaringen hoe ik het heb beleeft en hoe ik ermee ben om gegaan. “Ik heb niet gekozen voor kanker, maar ik kan er wel voor kiezen, hoe ga ik hiermee om!’
Ik probeer aan deze ellende toch een positief tintje mee te geven. Je kan hierover nadenken dat het dus ook mogelijk is om op een andere manier om te gaan met deze gruwelijke ziekte. Je kan helaas geen controle over je leven hebben, maar wel een sturing aan geven.
Ik heb voor mijn operatie een gipsafdruk gemaakt van mijn 2 borsten.
De bedoeling was en is om er een keramiek kunstwerk van te maken. Dan ben ik ze niet helemaal kwijt, waren mijn dappere gedachten.
Zo begon ik aan het borst- beeld;
Gipsafdruk maken, laag voor laag kreeg ik natte reepjes stof over mijn borsten heen gelegd.
Verwachtingen zijn er niet, het was voor mij de eerste keer had daarom geen idee hoe dit proces zou gaan verlopen.
Wachten tot de mal droog en hard genoeg was om het voorzichtig van mij af te halen. Daar lagen ze dan op tafel, ze zagen er prima uit zo herkende ik ze gelijk terug als mijn borsten. Ik was stilletjes verzonken in mijn eigen gedachten, het idee dat ik straks niet meer kompleet zou zijn duwde ik op de achtergrond.
Ik was onbewust bezig met afscheid nemen van mijn linker borst en mijn kompleet lichaam. Ik was er toch al jaren zo aan gewent en gehecht.
Enkele dagen later was de borstoperatie een fijt…………………niets meer aan te doen………hier moet ik het voor de rest van mijn leven mee doen…………… Na de borstamputatie was er geen kanker meer te vinden in mijn verwijderde borst.
Ik had mij voorgenomen geen verdriet meer te hebben over de amputatie omdat ik er toch geen invloed op had om het te veranderen.
Ik zie het litteken nu als, het symbool van verder leven, nog kunnen genieten van alles en iedereen om mij heen. Dat gaf mij een goed gevoel.
Na mijn borstoperatie ging ik verder aan het beeld. Ik moest toen ook nog 16 keer bestraalt worden.
Ik begon met mijn vingers de gipsmal te vullen met klei. Het was toch wel een vreemd gevoel.
De klei vorm/afdruk leek precies op hoe mijn eigen lichaam was geweest. Het zag er goed uit het leek erop alsof alles goed verliep.
Zo was het ook bij de bestralingen. 3 weken lang iedere dag bestraalt worden. In het begin merkte ik niks en zag het er goed uit. Ik dacht nog heb ik effe een massel-tje dit gaat goed. Maar helaas, na de derde week begon mijn lichaam verschrikkelijke brandwonden te tonen. Iedere dag zag ik veranderingen het verplaatste zich over mijn borst, schouder onder mijn arm en rug. Iedere dag moest ik mij insmeren met crème om de beschadigingen te beperken. Ik vroeg mij af, komt dit nog goed? Mooier werd het er helaas niet op alleen maar erger.
Zo goed als het gipsbeeld ook had uitgezien, helaas dat was nu niet meer het geval, na enkele dagen van drogen brokkelde het beeld steeds aan de zijkanten stukjes af, iedere dag zag ik veranderingen aan het beeld en uitgerekend aan de linker borst die bij mij verwijderd was. Ik probeerde het beeld te redden met extra dikke klei aan te brengen en op te vullen. Ook de linker zijkant van het beeld was af gebrokkeld. Ik was echt bang het gehele beeld te verliezen. Het was er zeker niet mooier op geworden.
Om de beschadigingen te bedekken moest ik het hele beeld wat ik vooraf in gedachten had veranderen en aanpassen. Ik versierde met bloemetjes en blaadjes de beschadigde plaatsen te beperken. Juist op die plek waar het litteken is was een flinke barst te zien. Ik schrok daar wel van, juist omdat het aan DIE borst was. Het had zomaar door midden kunnen breken dan was de hele borst/beeld weggeweest. Hier is niets moois meer van te maken dacht ik,………………………
Toch ging ik verder niet weten hoe gaat dit aflopen het was lelijk en erg beschadigd. Zo zag ik ook mijn eigen lichaam als een verminking ik kan het niet mooier omschrijven.
Ik wilde niet opgeven, ik wilde juist “dit beeld” niet loslaten ik voelde het aan, als een deel van mij. Het idee van het wordt niks gooi maar weg dat wilde ik zeker niet. Dus ik bleef doorgaan met zoeken naar wat kan ik nog doen om mijn beeld/mijzelf te redden van de ondergang.
Een tijdje liet ik het beeld en mijzelf even tot rust komen en even rustig laten drogen. Ik bleef stilletje in afwachting, wat gaat er nog meer veranderen. Ik had geen idee wat op mij af zou komen. Ik bleef zo rustig mogelijk om de ziekte en de veranderingen te kunnen/moeten accepteren.
Enkele dagen later was het beeld droog genoeg om het te schuren. Alle grove kantjes er af halen alle oneffenheden verwijderen. Zo voorzicht ik ook was, het bleef afbrokkelen en verslechteren. Dat wat afgebroken was veranderde ik telkens weer in iets anders. Het leek niet echt meer op hetgeen ik uit de mal had gehaald….(het origineel)
Ik ben er van overtuigd dat je gedachten, je gevoelens en je gedrag beïnvloeden je proces van je ziekte en bepalen hoe jij met tegenslag en verwerken omgaat.
Weer ging ik aan de slag om het beeld te bewerken. Na de verandering van schuren en schaven was ik toch nog tevreden met het resultaat. Het beeld is alleen maar afgebrokkeld en veranderd en aangepast en veranderd, en veranderd en veranderd. Wat ik ook deed de borsten waren dusdanig veranderd van vorm, dat ik mijn eigen figuur/vorm niet meer terug herkende.
Het ging met veel moeite, strijd en volharding en niet zonder slag of stoot. Het zag er steeds naar uit alsof het met mij en met het beeld niet meer goed kon komen. (2 keer ziekenhuis opname wegens uitputting en uitdrogen)
Van mooi en gezond naar afbrokkelend, (chemotherapie) verbeteren (operatie) en verbeteren, (amputatie) naar een moeizamen weg de strijd van (bestralingen) de beschadigingen (verbrandingen door bestraling) te beperken.
Toch niet opgeven maar door blijven gaan om er een andere draai aan te geven (met bh en prothese).
In mijn ziekte-tijd accepteerde ik dat ik echt ziek was, ik gaf er aan toe omdat ik het toch niet kon veranderen ik verbeterde het wel, juist door te accepteren.
Zo gauw de ziekte-tijd voorbij was, knapte ik mijzelf weer op, met een mooie pruik en leuke kleren aan en make-up op. Ik verbeterde mijzelf om er enigszins goed uit te zien. Ik herkende mijzelf helaas niet meer als ik in de spiegel keek, “ Ik was IK niet meer”. Vreemde ogen keken mij vertwijfeld aan
Ik moest accepteren dat ik/beeld niet meer uitzie zoals voorheen, maar dat ik er wel mee kan leven.
Ik probeer altijd te kijken naar het NU. Wat is er NU aan te doen. Wat kan ik verbeteren om mijn leven makkelijker te maken.
Weken na de chemo kwamen langzaam mijn haren weer terug. Daardoor kon ik ook in mijn eigen gezicht weer beetje bij beetje herkenning vinden. Het heeft allemaal tijd nodig om jezelf weer terug te vinden en een eigen plekje te geven om er in vrede mee verder te leven. Ik ben mij er wel bewust van dat het mogelijk is.
Mijn man Lei, heeft mij al die tijd gesteund en lief gehad. Terwijl het voor hem een zware, moeilijke tijd is geweest. In tussen tijd heeft hij gewerkt aan een houten standaard voor mijn borstbeeld. Hij is een geweldige steun in mijn rug. Het beeld staat er net zo veilig bij als hij over mij waakt om mij een veilig gevoel te geven. Mijn dank is groot.
Het beeld heb ik veel laten rusten, ik kan er verder mee werken een kleur geven en glazuren zodat het mooi gaat blinken en stralen. Ik heb mij de rust genomen om alles op een rijtje te krijgen om het ook een plaats te geven in mijn hart en in mijn leven.
Aan mij is nu niet te zien dat ik een vrouw ben met 1 borst die kanker heeft gehad.
Mijn beeld heb ik na veel rusten voorzichtig naar de winkel gebracht om gebakken te worden. Op het moment dat ik het voorzichtig uit mijn auto haalde brak het helaas in twee. Ik zag het niet maar ik voelde het wel. Toch liep ik de winkel naar binnen. Ik haalde voorzichtig mijn beeld uit de handdoek vandaan en zag 2 gebroken delen op tafel. Toch was ik niet verdrietig maar juist tevreden. Ik zag namelijk de symboliek in het gebroken borstbeeld. 2 verschillende borsten los van elkaar. “Wat nu” vraag meneer van de winkel. Zal ik het lijmen? Nee, laat het zo want zo is het echt zoals het is………….. 2 verschillende borsten die los van elkaar zijn. Ze worden nu gebakken en glazuurt dan is het klaar. Het is goed zoals het is. Ze komen uit de over en zien er beeldschoon uit. Hier en daar de kleur iets bij tippen en we zijn 1 jaar verder.
Het proces van deze ziekte en mijn beeld, van mooi naar gescheurd en afgebrokkeld en in 2 gebroken is uiteindelijk door, doorzettingsvermogen en (niet vergeten,) geluk, is het mogelijk geweest om toch weer mooi te worden.
Bekijk je situatie eens op een andere manier dat geeft inzicht en inzicht geeft meer begrip. Dat leeft een stuk makkelijker.
Ik ben nog steeds graag alleen met mijn stille gedachten en ben dankbaar dat mijn IK weer terug is en dat mijn ogen weer stralen. Dit ben IK.
Dit is mijn stil bericht.
Borst-beeld bewerken en verwerken voor en na amputatie van mijn borst.
Is dit nou toeval?……….; .
In mijn eigen strijd met mijn lichaam, zo had ik ook een strijd met mijn borst-beeld.
Ik schrijf over mijn eigen ervaringen. Ik blog voor lotgenoten met kanker en hun partner.
klik op, Lotgenoten met kanker.
Facebook pagina voor lotgenoten met kanker.