Lieky van der Velden in gesprek met Carsten Hemsø.
Goedemorgen Carsten
Goedemorgen Lieky
Mijn eerste vraag is dan ook; Carsten jij hebt mij verteld dat jij ook een tijd hebt gekend waar jij je ook afvroeg “Had ik het maar niet overleefd.
Waardoor is het gekomen dat zo’n gedachten zich aan je opdringen?
Antwoord: Vlak na mijn ongeluk en het besef wat dit had aangericht met mij ben ik in een zwaar sociaal isolement gevallen. Dit onder andere door PTSS, maar ook het verdriet van het verlies van controle over mijn lichaam was mij teveel.
VRAAG, wat dacht je toen?
Antwoord; Was ik maar dood gegaan.
Vraag; maar dit is niet gebeurt. Hoe ben je er toen meee omgegaan?
Antwoord; Maar toch probeerde ik er het beste van te maken, al lukte dat niet helemaal.
Vraag, Maar Carsten, Hoe heb je dat gedaan?
Antwoord:Overdag stortte ik mij op mijn werk, maar ‘s avonds klokslag 19:00 uur viel ik weg in mijn isolement en verdoofde ik mijzelf met belachelijk veel wiet en bier. Eigenlijk wou ik niet meer leven, want alles waarvoor ik leefde, alles wat mijn eigenwaarde voede, was weg. Maar ik was nooit in staat mijzelf de hand toe te leggen om er een einde aan te maken.
Vraag waarom niet Carsten?
Antwoord: Achteraf gezien denk ik dat het misbruiken van middelen en nauwelijks eten, twee maaltijden op een dag was meer uitzondering dan regel, een manier was om een stille zelfmoord te plegen.
Zelfpijniging Cartsten.
Antwoord: Zo vaak dat mijn lichaam leeg was, doodop, lopend op mijn tandvlees, in de hoop dat hij de handdoek in de ring zou gooien. En man, wat heb ik de grenzen opgezocht. Ettelijke keren dat ik dacht dat het bijna voorbij was. Maar mijn lichaam hield gewoon vol. Ik hield vol. En toch bleef de gedachte zich opdringen “als ik vanavond mijn ogen sluit en morgen niet meer hoef te openen, dan is het ook goed zo”
Vraag; Dit kan ook niet blijven goed gaan. Wanneer ging het mis?
Antwoord:In begin 2018 ging het helemaal mis. Na in 2014 mijn baan te zijn verloren, was ik ook in ene mijn relatie van 8 jaar kwijt en was ik voor het eerst inmijn leven echt op mijzelf aangewezen. Maar zorgen voor mijzelf kon ik allerminst. Ik bleef belachelijk veel wiet roken en bier drinken en geregeld kwam er ook sterke drank bij. Dit resulteerde uiteindelijk in een reeks aan suïcidale psychoses waarvan de meest heftige zich visueel beangstigend uitte. Ik zat op de bank, in tranen en wanhoop. Mijn lijf voelde zo ontzettend zwaar en ik kon het gewoon niet meer dragen. Ik wou er een eind aanmaken.
Vraag: Toen was jij aan dat PUNT.wat heb je toen gedaan?
Antwoord; Ik heb gebeld met 113 en die zorgde dat ik kwam in het crisis centrumterecht. Iets wat wel het grootste dieptepunt in mijn leven was.
Sindsdien heb ik vele zware depressies gehad. die met lange vlagen en korte tussenpozen kwamen. Logisch dat de gedachte vaak opdringt van waarom de klap niet hard genoeg was om er een toen een einde aan te maken, waarom moest ik blijven leven, waarom gaf ik gewoon niet op toen?
Vraag: Welke vragen en gedachten hielden jou bezig, wat spookt er toen door je hoofd?
Antwoord: waarvoor hou ik zo vast aan het leven, waarom geeft mijn lichaam niet gewoon op want ik doe er toch alles aan om hem uit te putten, waarom moet ik nog wakker worden.
Vraag; Waar gaat het mis, zodat je het gevoel hebt/had dat je niet begrepen wordt/werd?
Antwoord; Dat heb ik maar weinig meegemaakt. Ik ben altijd open en eerlijk geweest over dit gevoel en degene met wie ik dat heb gedeeld, begrepen maar al te goed dat het zwaar was voor mij.
Vraag; Waar had jij moeite mee?
Antwoord; De reacties die mij het meest van mijn stuk brengen en waarom ik het gevoel van onbegrip zou kunnen ervaren zijn “maar er is nog zoveel moois om voor te leven” of “kom op. Zo erg is het toch allemaal niet”. Maar dat deerde mij niet zoveel. Ik zat toch in mijn eigen wereld opgesloten, in mijn sociaal isolement.
Het drong dus niet tot je door:
Vraag, Hoe was het met provisionele hulp?
Antwoord. Met name psychologen hebben mij het gevoel gegeven het niet te kunnen begrijpen, wat wel enorm triest is. Zoveel aanwijzingen die ik heb gegeven, zoveel signalen, maar ze deden er niets mee. Het werd niet eens serieus genomen.
Vraag: Wat moet dit moeilijk voor je zijn geweest?
Antwoord; Het feit dat ik van niemand hulp kon krijgen terwijl ik wist dat die was ik maar dood gedachtes juist een schreeuw om hulp waren, maakte het erg zwaar.
Vraag: En toch kwam het besef en het inzicht.
Jij werd eigenlijk op jezelf terug geworpen om jezelf te helpen. Opzoek naar jezelf. Jouw krachten die jou in leven wisten te houden.
Vraag: Wat waren jouw ware gevoelens?
Antwoord: Alles werd overschaduwd door emoties. Verdriet, wanhoop, uitzichtloosheid, onzekerheid, geen gevoel van eigenwaarde, woede, frustratie en machteloosheid beheersten mijn leven en er was geen ruimte voor helder denken.
Alleen ikzelf kon mij helpen, maar ik was lange tijd niet meer in contact met mijzelf en mijn ware gevoelens.
Vraag: Wat waren jouw ware gevoelens jouw zelfbeeld?
Antwoord: Ergens zat er een mentale blokkade die mij weerhield van het kunnen herstellen en overwinnen van al die negatieve emoties en gebroken zelfbeeld.
Alles werd overschaduwd door emoties. Verdriet, wanhoop, uitzichtloosheid, onzekerheid, geen gevoel van eigenwaarde, woede, frustratie en machteloosheid beheersten mijn leven en er was geen ruimte voor helder denken.
Vraag: Wanneer kwam je tot inzicht?
Antwoord: En nu is ook gebleken dat ik de enige was die mijzelf kon helpen. Geen enkele psycholoog had mij op deze manier eruit kunnen halen. En het was juist hun falen welke mij vastberaden maakte het zelf op te lossen. Maar zo zit mijn karakter ook in elkaar. Ik doe het zelf wel.
Dat heeft uiteindelijk je leven gered en je sterker gemaakt.
Vraag: Waarom wordt er niet over gesproken?
Antwoord: Het is natuurlijk niet het meest luchtige onderwerp om te bespreken. Eerst moet jij je onzekerheid opzij zetten. En ieder aanname over hoe diegene waarmee je erover wilt praten op gaat reageren. Dat weet je nooit van tevoren. Aannames over hoe een ander mogelijk gaat reageren is ook geen goede start van zo’n gesprek.
Vraag; En hoe ga je het vertellen dan? Hoe heb jij het verteld?
Antwoord: Ik heb er zelf nooit van tevoren aan gedacht over wanneer ik het zou vertellen. Dat kwam echt totaal vanzelf. Ik zit met gevoelens en gedachtes waaruit deze gedachtes voortvloeien. Door eerst praten over hetgeen mij zo raakt en bezighoud waardoor ik gedachtes over de dood krijg, of was ik maar dood, komt het gesprek uiteindelijk uit op dat onderwerp.
Ik denk dat ik juist daarom ook zoveel begrip heb gekregen voor het praten over de dood.
Vraag; Wat vind jij goed te weten voor die personen die nu nog in een soortgelijke strijd zitten?
Antwoord: zoek naar die personen die naar je willen luisteren en willen begrijpen wat de reden is om die gedachten te hebben.
Omdat men begrijpt wat de reden is voor mij om die gedachtes te krijgen. En dat het wordt erkend.
Vraag; Heb jij dat ook zo ervaren Carsten?
Antwoord: Zo was het voor mij ook. Er wordt erkend dat men er van overtuigd is dat als ik mijn hondje niet had, ik allang uit het leven gestapt was. En het klinkt bizar, maar dat was wel een opluchting. Zeker omdat erbij wordt gezegd dat men het ook heel goed had begrepen als ik dat had gedaan, maar ze wel blij zijn dat ik er nog ben en trots dat ik nog steeds niet opgeef.
Tot Slot Carsten; Jij heb hiermee aan ons een kijkje gegeven hoe het voor iemand is die door een diepdal gaat opzoek naar hulp, naar informatie, erkenning, begrip, een luisterend oor en vooral opzoek naar zijn eigen krachten om zijn leven te verbeteren.
Ik wil je hartelijk danken voor dit
zeer persoonlijk openhartig gesprek. Dankjewel!!