‘Kanker zet je leven op zijn kop’
Geheel onverwachts kreeg ik in januari 2017 te horen “Mevrouw u heeft borstkanker.” “Die borst moet eraf, u krijgt chemo en na de amputatie, bestralingen en dan, zegt die arts “dan zijn wij 1 jaar verder” En daar had hij gelijk in.
Wil je luisteren naar mijn verhaal, klik dan op de link.
Het jaar 2017…………
Ik wilde mij aan het leven vasthouden dat wilde ik niet loslaten.
Kanker heeft een enorme impact in je leven.
Niet meer jezelf zijn maar een warhoofd van angst en twijfels en het lichaam werkt niet meer zoals het hoort te zijn. Ergens ontbreekt een belangrijke schakel. Informatie, gaf mij geen geruststelling, zekerheid nog begrip.
Ik begreep helemaal niets meer. Wat is gebeurt, in welke hel ben ik terecht gekomen.
.
Ik moest het echt over mij heen laten komen want ik had totaal geen
idee hoe dit zal verlopen.
Dat was met strijd, want niets ging meer vanzelf. Alles kost ontzettend veel energie en daar had ik altijd te weinig van. In 2012 heb ik een herseninfarct gehad en ben daardoor bekent met weinig energie.
Na iedere chemo was ik door dood moe, futloos en erg misselijk. Ik kon bijna niet eten, want echt alles smaakte naar staal of blik.
Ook al dwong ik mij om te eten het bleef niet in mijn lichaam. Na enkele hapjes kwam het van voor en van achter weer uit. Meermaals verloor ik mijn bewustzijn door zwakte.
Ik voelde mij steeds erg ziek en zieker na iedere 100% chemo.
Maar ik moest volhouden want opgeven was geen optie.
Ik leefde nog, maar het leek erop dat ik die strijd kon verliezen.
.
Ik wist niet hoe ik dit moest overleven, dat heeft mij nooit iemand verteld. Geen informatie en geen advies om je ermee te helpen om hier mee om te gaan. Ik had graag gehad dat er een begeleiding was geweest in die tijd. Volgens mij is het een noodzaak. Helaas ontbreekt die belangrijke schakel.
.
De chemo-tijd was althans voor mij een gruwelijke ervaring. Ik heb op de afdeling chemo gezien, dat sommige er tamelijk goed hier doorheen gingen. Maar ja, iedere kanker is anders, iedere behandeling is anders en ieder mens is anders. Na 18 chemo kuren, een week kleine kuur en week grote kuur, een week geen kuur en dan begon het weer overnieuw. Maanden lang.
.
Er was helaas geen automatische-piloot meer. Nu moest ik zelf het stuur in handen nemen. Verwart en angstig over wat gaat er met mij gebeuren.
Om mij niet te laten misleiden door angsten en twijfels, sprak ik iedere dag mijn hersenen toe, “kom op, help mij om mijzelf psychisch onder controle te houden”. Zodat ik niet ten onderga aan angst.
Wat een strijd……Vanaf mijn jeugd ben ik al een overgevoelig, sensitief persoon. Deze ervaringen maken dit alleen maar gevoeliger en emotioneler.
Maar die ‘strijd’ heb ik als ‘kracht’ voor mijzelf ingezet. Ik wilde het niet zien als vechten tegen mijzelf, maar als kracht inzetten voor mijzelf.
Door heel bewust er voor te kiezen dat ik beslist welke gedachten geef ik aandacht.
Om mij zelf aan te sterke deed ik leuke kleren aan en een beetje make-up op dat bleke gezichtje. Als ik dan in de spiegel keek zag ik een vrouw die leuk uitzag. Ook naderhand met pruik. Direct na de eerste chemo had ik al haar-verlies. Wat een nare ervaring. Er is een races van chemo en stress door mijn aderen. Na de tweede chemo was ik kaal. Ik was nog nooit kaal geweest en ik vond het niet uitzien. Ik kon niet wennen aan mijn gezicht die steeds veranderde. Als ik in de spiegel keek of op foto’s herkende ik mijzelf niet terug.
Ik zag steeds anders uit. Behalve mijn man Lei, heeft niemand mij zonder pruik gezien.
De chemo behandelingen was na 7 maanden achter de rug.
De operatie stond voor de deur. Ik was doodsbang. Had nog nooit een operatie gehad en al helemaal geen amputatie. Ik zag het niet anders dan ik word verminkt….
Er was geen tijd om op adem te komen, of om je zelf voor te bereiden op wat ging komen. Lichamelijk en psychisch functioneerde ik nog maar voor de helft.
Het overlevingsmodem draait al een tijdje overuren.
.
Ik heb heel bewust afscheid genomen van mijn borst.
Dat heb ik maanden voor de operatie gedaan om mijn borsten in originele staat met gipsafdruk een keramiek kunstwerkje van gemaakt.
Zo zijn ze dan toch nog bij elkaar. Ik heb ze jarenlang met liefde gedragen en nu staan ze op de kast.
Er komt geen nieuwe borst voor in de plaats, omdat ik na verlies van 12 kg, geen vet meer in mijn lichaam had van amper 45 kg. Want dat moet gereconstrueerd worden met je eigen lichaamsvet.
.
Ik was niet de enige die strijd en verdriet had. Samen met mijn man Lei
zijn wij dit gevecht aangegaan. Geen minuut liet hij mij alleen of liet mij merken dat hij het lastig vond. Ik heb in zijn ogen gezien dat hij het moeilijk had om te zien dat ik steeds verder de afgrond in zakte.
Hij is een grote sterke man en voelde zich zo machteloos om mij, zijn vrouw te zien lijden. Ook hij is door dit hele proces gegaan om mij te steunen te troosten te dragen toen ik te zwak was, te helpen met wassen en aankleden te verzorgen, mij lief te hebben te knuffelen, en alle afspraken in de ziekenhuizen stond hij naast mij.
.
Na de operatie kwamen de 16 bestralingen er achteraan.
Ondanks dat ik zo gebroken was wilde ik doorzetten.
Belangrijk was voor mij dat ik iedere dag weer door kwam.
Mijn lichaam voelde als een ingestort gebouw…….
Maar er kwam ook de tijd dat ik begon mijzelf weer op te bouwen. Steen voor steen en stapje voor stapje.
Op het eind van het jaar 2017 weer terug naar het ziekenhuis voor een laatste controle en gesprek. Ik kreeg te horen. “U bent nu kanker-vrij”. “Tot volgend jaar”.
.
Super, geweldig. Maar hoe nu verder…….? Weer geen begeleiding. Je komt thuis te zitten en je vraagt je af,” en nu ? Hoe nu verder?”. Is nu echt alles over?
Er zijn veel veranderingen en beschadigingen gemaakt mijn lichaam is veranderd, en psychisch ligt alles een beetje in de war. Dat moet ik weer in evenwicht zien te krijgen.
Waar ik niet over sprak waren mijn stille gedachten. Een deel van mij was bang en onzeker om een ‘nieuw’ iemand te worden die ik niet ken. Ik weet wie ik was, maar wie zal ik worden. In ieder geval niet meer compleet zijn.
Zal ik die persoon aardig, leuk en mooi vinden, zal ik van mijzelf gaan houden? Zal ik mij weer vrouwelijk voelen?
Ik wist vooraf niet hoe ik zal reageren, hoe het zal aanvoelen.
Wie leert mij om hiermee om te gaan. Niemand….
Hoe zal mijn man hiermee omgaan.
Ik vond het erg cru als ik in de spiegel mijn gebroken lichaam aankeek.
In dat jaar en de jaren erna, is mijn gezicht zo vaak veranderd, dat ik mijzelf steeds niet terug kende.
Ik moet iemand leren kennen die ik niet wil zijn, maar ik wil wel leven en dat zal met mijzelf moeten zijn. Dat is toch een rare gedachten, die helaas werkelijkheid is……..
* Ik kan je wel vertellen hoe heb ik dat gedaan, om hiermee om te gaan.
Ik wilde mijn ziekte niet mijn leven laten regelen.
Het was duidelijk te voelen dat mijn lichaam een kortsluiting had. Door de amputatie van mijn borst was er een gemis. Ik miste mijn borst.
Ik dwong mijzelf om mijn hersenen weer in verbinding te brengen met mijn lichaam. Stapje voor stapje. Mijn hersenen moest ik laten geloven dat ik kompleet was.
Dat zag ik wel in mijn spiegel, als ik gekleed was zag niemand iets aan mij. En dat wilde ik ook zo houden.
Ik moest mij wel anders kleden. Tot boven aan mijn hals alles dicht en verstopt. Behalve mijn man Lei, heeft niemand mij naakt gezien.
.
Ik moest mij opnieuw om-programmeren.
Mijn hele lichaam zette ik in verbinding met elkaar.
In mijn meditatie maakte ik heel bewust contact met al mijn organen. Lichaam en geest zijn met elkaar verbonden, die moeten allemaal meewerken. Samenwerken was mijn doel en inzet.
Heel bewust mijn lichaam voelen. Dat moeten mijn hersenen registreren, opslaan en resette. Daar was ik van overtuigd. Dat kan alleen gebeuren als ik dat zelf heel bewust in werking zet.
Ik sprak ook mijn lichaam aan, “kom op je weet hoe je moet functioneren”. Ik focuste mij op mijn hersenen en voeten om verbinding met elkaar te leggen. Heel bewust te lopen.
Voelen hoe ik mijn voeten op de grond neer zet hak, zool, tenen, hak zool, tenen. Die bewuste verbinding is heel belangrijk om mijn gedachten onder controle te krijgen, omdat ik op deze manier zelf beslist waar ik mij op focust.
.
Ben ik gefocust op mijn voeten, kunnen ongecontroleerde gedachten niet rond dwalen in je hoofd. Want door mijn nare ervaringen is het een klein kansje voor negatieve gedachten om op hol te slaan.
Dat heb ik heel duidelijk ervaren. Toen mijn lichaam het begon op te geven, omdat het allemaal TE zwaar voor mij was, heb ik ervaren dat het heel moeilijk voor mijn gedachten is om positief te blijven.
.
Ik wilde niet alle gedachten ongecontroleerd zomaar toelaten. Die gingen soms alle kanten op.
Gedachten hebben krachten en die moet je onder controle hebben dan kan je positieve gedachten ook sturen om er gebruik van te maken.
Om mij niet te laten misleiden moest ik bewust aandacht besteden aan mijn gedachtengang.
Ik zei vaak genoeg “Nee” tegen mijn gedachten. En mijn lichaam zei, vaak genoeg “Nee” tegen mij.
.
Iedere dag, sprak ik mijzelf toe.
Dat ik mijn lichaam sterk zal maken. Dat ik de baas ben over mijn gedachten. Ik beslis welke gedachten ik toelaat of weiger aan te nemen, dat was het beste wat ik toen voor mijzelf kon doen.
.
Ook al was dit vermoeiend, denk maar eens terug aan vroeger bv; fietsen leren, zwemmen, schaatsen en autorijden is ook concentratie vereist. Vergeet niet in het begin is alles moeilijk. Dus doorzetten.
.
Langzaam nam ik de regie terug. Dat was te voelen.
Dat gaf kracht, langzaam voelde ik de kracht steeds sterker terug komen. Ik besefte toen dat mijn leven positief aan het veranderen was.
Gelukkig ging mijn man er heel goed mee om. Hij heeft mij nooit het gevoel gegeven dat ik niet compleet ben. Intimiteit is altijd aanwezig geweest en seksualiteit hebben wij na dat jaar niet meer als een probleem ervaren.
Sterker nog, doordat ik mijn lichaam opnieuw moest gaan leren kennen en onderzoeken en heel bewust te voelen wat voel ik eigenlijk, daardoor voelde ik steeds meer. Het voelde anders maar goed aan. Er was zoveel vertrouwen opgebouwd met elkaar in die nare zieke tijd dat er ook geen schaamte of terughoudenheid meer was. Ik was opener en vrijer en sensitiever geworden.
Wij maakte gebruik van een zijden zachte crème, dan voelde ons onderlichaam anders en prettiger aan. Een aanrader.
.
Tot slot…….. Op het einde van dat jaar kreeg ik ook te horen “Mevrouw u bent nu kanker-vrij”.
Kanker-vrij noemen ze dat, maar is dat zo?
Is daarna alles over? Nee, helaas niet. Daarna moet je verwerken wat je hebt meegemaakt. Het is een rouw proces die je ook moet leren toelaten. Los komen van nare herinneringen die toch steeds terug komen en restverschijnselen die er bij horen. Hier is mee te leven en dat is wat ik wil. Dat heb ik geaccepteerd.
.
Ik heb hier niet alleen lichamelijke littekens aan overgehouden, maar ook mijn ziel is geraakt.
Door heel bewust te leven heb ik weer vertrouwen en kracht in mijn geest, lichaam en mijn leven terug gekregen en dat wens ik jullie allemaal.
Het jaar 2017 is voorbij, er is een heel nieuw jaar begonnen met nieuwe mogelijkheden om nieuwe mooie herinneringen te maken.
Mijn man en ik hebben een groot feest gegeven om te vieren dat ik nog leef. Wij vonden dat hadden wij verdiend.
En in dat nieuwe jaar zijn wij met z’n allen op vakantie gegaan. Mijn zoon en zijn vrouw en onze 2 kleinkinderen. Ik wilde dat de kleinkinderen oma weer zagen die gezond is en zin in het leven heeft. Oma is niet meer ziek.
Ik heb het vaak gefluisterd, nu kan ik het hardop zeggen, “Ik leef”.
Bedankt voor het luisteren en mee lezen van mijn berichten.
Dit was “Luister Magazine” over: ‘Kanker zet je leven op zijn kop’.
Mijn naam is Lieky van der Velden.
Tot de volgende keer.!