Alle indrukken komen bij mij tegelijk naar binnen.
Vanochtend had ik een afspraakje met Johan en zijn lieve vrouw Marijke. Johan is al jaren een trouwe meelezer van mijn besloten Facebook-pagina. Johan is op dit moment in Zuid Limburg en wij hebben elkaar, na jaren schrijven, eindelijk persoonlijk getroffen. Het was super gezellig, de tijd vloog voorbij. Zoveel erkenning en herken- ning van en met elkaar over NAH.
Waarom vertel ik dit? Om deze leuke ochtend met Johan en zijn vrouw Marijke te kunnen doen, heb ik de dag ervoor een rustdag genomen; vroeg naar bed en op tijd weer op. Die rustdag had ik nodig om deze dag ook samen te kunnen doen. Dat is plannen maken en aanpassen. Vanmiddag de tijd genomen om weer rustig te worden. Wij zaten met 4 personen aan tafel in een restaurant. Kopje koffie erbij, heel gezellig hoor! En maar kletsen.
De radio stond niet echt hard, maar was op de achtergrond wel duidelijk aanwezig. Soms ging het gesprek 2 en 2 door elkaar heen. Dit kan echt niet, zo kan ik niemand volgen. Het koffieapparaat had best een krachtig/dominant geluid om de koffie uit het apparaat te krijgen. Wij zaten aan het raam en ik zag af en aan auto’s komen en gaan. Het geluid van de auto over het grindpad en de autodeuren die dicht klapten hoorde ik waarschijnlijk als enige aan tafel. Vreemde mensen komen binnen en anderen verlaten de ruimte; daar is geroezemoes van en beweging. Die bewegingen leiden mij af zodat ik steeds mijn tekst kwijtraakte en vergat wat ik aan het vertellen was of wilde vertellen. Een persoon buiten stoeide met zijn bladzuiger. Gas- ten aan het tafeltje naast ons waren ook met 4 personen in gesprek. Luisteren en bewegende beelden op de achtergrond zijn triggers. Zelfs het gerinkel van de kassa was te horen. Ik probeerde mij steeds te concentreren om het gesprek te kunnen blijven volgen. Dat gaat echt niet vanzelf. Ik raakte een beetje gefrustreerd, maar wilde dit niet laten merken. Probeer je eens voor te stellen dat alle geluiden gelijktijdig binnen komen. Alle indrukken van buitenaf komen ook gelijktijdig binnen. Alles wat beweegt en het geroezemoes komen tegelijk bij mij binnen. Ook de achtergrondgeluiden, die duidelijk aanwezig waren, komt tegelijk binnen. Niet te vergeten de gevoelens, de emoties, de druk en het stressgevoel die er ook nog bijkomen. Niets is meer gefilterd. Dit zijn mijn ervaringen bij een gezellig gesprek in een restaurant. Stel je voor, hoe zou het zijn voor een kind met NAH… Dit vraagt voor iemand als ons lotgenoten zoveel meer dan een gezond mens.
Realiseren gezonde mensen zich dit wel?