Overbelast? Kan dat? Ja, dat kan!
Ik had niet in de gaten dat ik mijn hersenen overbelastte. Het sloop als een dief in de nacht bij mij binnen. Tja, die laptop en die flitsende bewegende beelden voor mijn ogen. Ik was lange tijd erg geconcentreerd op het scherm bezig. En te lang doorgegaan. Toen kreeg ik uit het niets overal last van. Alles werd versterkt.
Er waren momenten dat ik niet meer goed kon zien. Dat ik mij niet kon concentreren op wat er om mij heen gebeurde. Ook een gesprek volgen was lastig. Ik moest telkens vragen: “Wat zei je als laatste?”. Als ik mijn hoofd knikte of te snel bewoog tolde mijn hele hoofd. Dat was dan ook te zien aan mijn gezichtsuitdrukking. Ik merkte dat ’s morgens, na een goede nachtrust, alles rustiger was in mijn hoofd. Maar rond 11 uur was alles weer aanwezig en dat bleef de hele dag hangen. Mijn grootste angst was of dit zo bleef. Mijn hersenen had- den kermis. En mijn lichaam voelde alsof ik in een achtbaan zat.
Het geruis in mijn hoofd -als een fabriek zonder pauze- het gaf mij geen rust. De negatieve gedachten probeerden mij steeds te over- meesteren. Dat wilde ik zeker niet laten gebeuren. Met pijn en moeite sleepte ik mij deze dagen en weken strompelend door. Als ik naar bed ging was ik toch wel bang voor hoe ik morgen wakker zou worden. Sta ik wel op? Wat naar. Ik vroeg mij af waar komt dit vandaan en hoe ik er vanaf kom. Wat kon ik doen?
Ik moest beter op mijzelf letten en leren met mijzelf om te
gaan. Overdag rusten was voor mij niet slapen, maar stilte in huis en rustig stil zitten. De pc zoveel mogelijk uitlaten. Dat felle licht van mijn laptop-scherm was niet goed voor mijn ogen. Ik heb het wel al gedempt. De lichten in mijn huis ook gedempt. De tv zoveel mogelijk uit. En als ik toch tv keek, dan hield ik rekening met welk programma ik kon zien. Geen reclame, want dat is geflikker voor mijn ogen. Geen drukke films, want dat zijn te veel bewegende beelden.
Ook wilde ik liever geen bezoek. Het is mij allemaal te druk om mij heen. Eigenlijk zat ik maar wat in de kamer in een stoel. Kijken hoe ik deze dag doorkom. Stilte was eigenlijk het enige dat ik kon verdragen.