Deze ziekte zet het hele leven op z’n kop.
Ongevraagd en onverwachts is het mij ook overkomen.
Bij sommige mensen heeft het een enorme impact op hun dagelijks leven. Het werk, de relatie, kinderen, familie, vrienden en anderen.
Onbegrip heeft iedereen wel eens ervaren. Zo frustrerend. Maar een heel leven met onbegrip is niet gemakkelijk.
Vooroordelen, zullen jullie ook niet vreemd zijn. “Hoezo? Je ziet toch goed uit? Je was toch ook daar of daar en nu zeg je dat je dat niet kan?”
Het gevoel jezelf te moeten verdedigen en te verantwoorden vergt energie en maakt je een beetje moedeloos. In het begin wordt het nog wel geprobeerd om het uit te leggen. Maar na een tijd vinden anderen dat het nu wel genoeg geweest is. Vragen er ook liever niet meer naar. “Hoezo, het is toch al een jaar geleden?” wordt er dan gezegd. Naast zichtbare letsels, heeft het ook onzichtbare gevolgen. Oververmoeidheid en overbelasting zijn daarnaast ook nog problemen die overprikkelingen doen versterken.
Dat heeft weer impact op je dagelijkse leven want het brengt je soms wel 3 stappen terug. Dagen van rust heb je dan nodig om bij te tan- ken.
Meestal weet/merk je in het begin niet eens de restverschijnselen en de overprikkelingen, dat komt meestal pas veel later tot uiting.
Je kan namelijk niet meer dezelfde persoon zijn die je ervoor wel was. Voor jezelf is dat moeilijk te begrijpen, jij kent jezelf niet meer terug in wie je ooit was. Juist de verwardheid belet je om heel bewust in te zien waar je op dat moment in het leven staat. Het wordt nooit meer hetzelfde, maar wel anders. Dat “anders” is nog niet klaar. Het verandert ook steeds weer. Komt het ooit klaar? Of moet je leren met de veranderingen mee te gaan? Bewust mee veranderen door steeds te kijken wat ik wel nog kan en te denken hoe ik mijn leven kan verbeteren, want jij bent de persoon die veranderingen moet toelaten. Niemand anders kan dit voor jou doen.
Het leven is veranderlijk en dat zal altijd ook zo blijven. Niets blijft ooit hetzelfde. Dat is het leven.