Gedicht/verhaal/kanker

Kanker.
Het oordeel is geveld.
Mevrouw u heeft borstkanker.
Chemokuur gevold door operatie en bestralingen.
Ik schrik mij kapot en voel niet aankomen dat ik in shock geraak.

Ongevraagd ben jij binnen gedrongen.
In mijn lijf mijn en mijn leven.
Haalt alles overhoop en wil niets geven wel delen.

Stilletjes sloop je in mijn vertrouwde omgeving binnen.
Drong heel diep in mij binnen.
Stilletje blokkeer je mijn heden.
mijn gezondheid
mijn vertrouwen
mijn zelfstandigheid
mijn gedachten
mijn leven

Je komt er niet mee vooruit,Maakt alleen stappen achter uit.
Ik wil dat je weggaat en mij verlaat.
Helaas het is te laat

Het kwaad is geschied.
Niemand die je ziet.

Gebroken en bestolen blijf ik achter met een verwarde geest.
Wat gaat met mij gebeuren? Ik weet het niet meer.

Geen vertrouwen meer, niet in mijn lichaam nog in mijn geest.
Ik word overheerst door moeheid, zwakte en vrees.
Vraag mij af, waar moet dat heen?

Gedicht / verhaal geschreven april 2017 door
Lieky Van der Velden

******************************************************

Wat is mij nu overkomen.

Gedicht/verhaal. Geschreven door Lieky van der Velden op 14 oktober 2017

Wat is mij nu overkomen.

Langzaam maar onherroepelijk is het oordeel geveld.

U heeft borstkanker mevrouw.

Chemotherapie een operatie en bestralingen werd verteld.

Geen twijfels meer mogelijk een lelijk pardon is geboren.

Wat moet ik hier mee. Wat is mij nu overkomen.

Helaas krijg ik geen boekje met gebruiksaanwijzing mee.

En nu? Hoe nu verder? Geen idee.

Ik heb dit nog nooit meegemaakt.

Misschien valt het allemaal wel mee.

Dagen en weken gaan voorbij.

Er komen steeds meer onderzoekingen bij.

Iedere week ziekenhuis in, ziekenhuis uit.

Eenkeer had ik 9 afspraken in 2 weken tijd.

Wat is mij nu overkomen.

Met welke maat moet ik dit meten.

Natuurlijk ben ik bang en strijdlustig geweest.

Rust en positiviteit was ver te zoeken.

Maar, wat heb ik laten liggen.

Wist ook niet meer waar te beginnen met zoeken.

Ik vind er niks meer aan.

Voel mij verdrietig en verwart.

Vraag mij af, wat is mij aangedaan.

Tja, langzaam komt het besef.

Hier moet ik toch echt zelf doorheen.

Ik heb geen weet, waar gaat dit heen.

Opeens gaat het snel.

Werd erg ziek en ga snel achteruit.

8 kg in enkele weken kwijt.

Kon niets meer binnen krijgen.

Het kwam van voren en van achter er weer uit.

Voel mij erg zwak en denk ik kan niet meer.

Ik wil niet meer. Het is over en uit.

Niet alleen mijn geest werkt niet mee,

Mijn lichaam laat mij nu ook in de steek.

Ik sta er nu helemaal alleen voor.

Angst en verwardheid, overheersen mij zo.

Weet niet meer wat voor mijzelf te doen.

Wanhopig kijk ik toe.

Het is een vreselijk rot gevoel.

Mijn leven glijd aan mij voorbij.

Zo hoort het leven toch niet te zijn.

Ik geef mij over aan deze hevige strijd.

Ik laat het maar over mij heen komen.

Kan er nu toch niet eerder van af komen.

In een rust moment kon ik weer helder denken.

Langzaam kom ik overeind.

Wil geen mooie momenten verspillen.

Weet nog niet hoe te beginnen.

Neem een moment mijzelf in mijn armen.

Kom op meid, het is geen verloren strijd.

Het gevecht om mijzelf te redden is in werking gezet.

Ik pak mijn rust want dat is mijn geschenk.

Niemand anders kan dit voor mij doen.

Dit moet ik toch echt zelf doen.

Ik ben geen slachtoffer, maar wil weer een vechter zijn.

Genieten van de dagen die goed zijn.

Ook al kom ik steeds weer bij af.

Toch is er ook een kracht.

Nu pas vraag ik mij af. Wat is mij nu overkomen.

Geschreven door Lieky van der Velden. 14 oktober 2017 Het gaat nu goed met mij.

*****************************************************

Verhaal/Gedicht, geschreven in een moeilijke tijd.

Als een dief in de nacht,
kwam jij bij mij geheel onverwachts.

Bracht mij verwarring en angst,
Ik wist niet meer wat te doen.

Ik dacht, wat staat mij te gebeuren.
Angst, paniek en mijn evenwicht is zoek.

Voortdurend moet ik mijzelf tot de orde roepen.
Mijn lichaam lijkt niet meer van mij,

Zo ook mijn hersenen reageren niet,
Zoals het hoort te zijn.

Hier zit ik dan te wachten,
Stilletjes in gedachten.

Midden op de dag staat mijn leven op z’n kop.
Ik laat het er niet bij zitten,
Ik kom er weer bovenop.

Mijn leven wil ik terug zoals het was,
Voor dat jij kwam op deze dag.

Die mij kanker bracht, Als een dief in de nacht.
Gedicht\verhaal geschreven door Lieky van der Velden.

*****************************************************

Littekens,

Wat zijn het voor tekens?

Littekens zeggen meer dan je nu denkt.

Laten je zien uit je verleden, niet uit je toekomst.

Littekens,

Heeft je getekend voor het leven.

Je BENT het niet je HEBT het wel.

Littekens zijn niet voor iedereen te zien.

Sommige zijn verborgen maar zijn er wel.

Is litteken een teken?

Wat wil/kan het je vertellen,

Nog meer uit te leggen?

Hoeft niet negatief te zijn.

Kijk naar het litteken en bedenk,

Je kan het nu zien, omdat je leeft met dit litteken.

Leef in het heden niet in het verleden.

Litteken.

Geschreven door Lieky Van der Velden

****************************************************

Niet meer jezelf zijn.
Is het iemand anders zijn?

Waar is mijn mijzelf?
Ik ben het helemaal kwijt.

Mijn lichaam is veranderd,
mijn geest,
mijn denken,
mijn doen en laten.
Niets zal meer hetzelfde zijn.

Ik herken mijzelf niet meer.
Mijn gezicht in de spiegel straalt niet meer.

Mijn dag en nacht, weken en jaren van,
‘gewoon leven’ zijn niet meer.

Aan mijn gezicht is te zien hoe ik mij voel.
Ik ben verwart, bezorgd, teleurgesteld en moe.

Begrijpen doe ik het allang niet meer.
Hoe was het ook al weer, ‘gewoon leven’?

Onbezorgd en vol energie,
midden in het leven van alledag te staan.

Het was allemaal als vanzelfsprekend gegaan.
Geen rare gedachten aan vooraf gegaan.

Nu zit ik hier stilletjes met mijn gedachten.
Weet niet wat ik kan verwachten.

Ik vraag mij af,
Dit kan het toch niet zijn.
Mijn leven is nog niet voorbij.

Ik moet veranderen. Aanpassen dat zal het zijn.
Ik wil leven, ook al zal het niet hetzelfde zijn.

Gedicht geschreven door Lieky Van der Velden in een moeilijke tijd die ver achter mij ligt.
Het gaat NU goed met mij.

***********************************

Verhaal/Gedicht, geschreven in een moeilijke tijd.

Als een dief in de nacht,
kwam jij bij mij geheel onverwachts.

Bracht mij verwarring en angst,
Ik wist niet meer wat te doen.
Opeens een gezwel in mijn borst,
Hoort niet in mijn lijf te zijn.

Ik dacht, wat staat mij te gebeuren.
In welke hel ben ik terecht gekomen?

Angst, paniek en mijn evenwicht is zoek.
Voortdurend moet ik mijzelf tot de orde roepen.

Mijn lichaam lijkt niet meer van mij,
Zo ook mijn hersenen reageren niet,
Zoals het hoort te zijn.

Hier zit ik dan te wachten,
Stilletjes in gedachten.

Midden op de nacht staat mijn leven op z’n kop.
Ik laat het er niet bij zitten, ik kom er weer bovenop.

Mijn leven wil ik terug zoals het was,
Voor dat jij kwam in deze nacht.
Die mij onverwachts borstkanker bracht,
Als een dief in de nacht.

Gedicht geschreven door Lieky Van der Velden 27-1-2017

*****************************

De uitdaging.

Ik ben de uitdaging aangegaan.
Een stapje in de richting van het onbekende gegaan.

Niet weten wat het brengen zal,
Maar de verandering ondergaan.

Het daagt mij uit, steeds iets verder te gaan.
Stil staan is in het verleden blijven staan.

Verandering is een leer proces.
Kan je brengen naar succes.

Daarom ga ik door en verander mee.
Beweeg mij in het onbekende en leer er mee om te gaan.

Wie gaat er met mij mee?
Is het ook een uitdaging voor jou om een stapje verder te gaan?

Wil jij ook het onbekende leren kennen?
Ik daag je uit een verandering aan te gaan.

Ga mee in dit proces en wellicht ook naar je succes.
Ik, ben de uitdaging aan gegaan.

Geschreven door Lieky

Wat is mij nu overkomen.

Gedicht/verhaal. Geschreven door Lieky op 14 oktober 2017

Wat is mij nu overkomen.
Langzaam maar onherroepelijk is het oordeel geveld.
U heeft borstkanker mevrouw.
Chemotherapie een operatie en bestralingen werd verteld.

Geen twijfels meer mogelijk een lelijk pardon is geboren.
Wat moet ik hier mee. Wat is mij nu overkomen.

Helaas krijg ik geen boekje met gebruiksaanwijzing mee.
En nu? Hoe nu verder? Geen idee.

Ik heb dit nog nooit meegemaakt.
Misschien valt het allemaal wel mee.

Dagen en weken gaan voorbij.
Er komen steeds meer onderzoekingen bij.

Iedere week ziekenhuis in, ziekenhuis uit.
Eenkeer had ik 9 afspraken in 2 weken tijd.

Wat is mij nu overkomen.
Met welke maat moet ik dit meten.

Natuurlijk ben ik bang en strijdlustig geweest.
Rust en positiviteit was ver te zoeken.

Maar, wat heb ik laten liggen.
Wist ook niet meer waar te beginnen met zoeken.

Ik vind er niks meer aan.
Voel mij verdrietig en verwart.

Vraag mij af, wat is mij aangedaan.
Tja, langzaam komt het besef.

Hier moet ik toch echt zelf doorheen.
Ik heb geen weet, waar gaat dit heen.

Opeens gaat het snel.
Werd erg ziek en ga snel achteruit.

8 kg in enkele weken kwijt.
Kon niets meer binnen krijgen.

Het kwam van voren en van achter er weer uit.
Voel mij erg zwak en denk ik kan niet meer.

Ik wil niet meer. Het is over en uit.
Niet alleen mijn geest werkt niet mee,

Mijn lichaam laat mij nu ook in de steek.
Ik sta er nu helemaal alleen voor.

Angst en verwardheid, overheersen mij zo.
Weet niet meer wat voor mijzelf te doen.

Wanhopig kijk ik toe.
Het is een vreselijk rot gevoel.

Mijn leven glijd aan mij voorbij.
Zo hoort het leven toch niet te zijn.

Ik geef mij over aan deze hevige strijd.
Ik laat het maar over mij heen komen.

Kan er nu toch niet eerder van af komen.
In een rust moment kon ik weer helder denken.

Langzaam kom ik overeind.
Wil geen mooie momenten verspillen.

Weet nog niet hoe te beginnen.
Neem een moment mijzelf in mijn armen.
Kom op meid, het is geen verloren strijd.

Het gevecht om mijzelf te redden is in werking gezet.
Ik pak mijn rust want dat is mijn geschenk.

Niemand anders kan dit voor mij doen.
Dit moet ik toch echt zelf doen.

Ik ben geen slachtoffer, maar wil weer een vechter zijn.
Genieten van de dagen die goed zijn.

Ook al kom ik steeds weer bij af.
Toch is er ook een kracht.

Nu pas vraag ik mij af. Wat is mij nu overkomen.

Geschreven door Lieky van der Velden. 14 oktober 2017

Als ik in de spiegel kijk.

Voorzichtig kijk ik naar mijn spiegelbeeld.
Vertwijfeld opzoek naar mijn eigen IK.

Ik beken, kan mij hier niet in herkennen.
Ben ik mijzelf kwijt?

Geen tekens meer in mijn gezicht,
Wenkbrauwen nog wimpers meer.
Deze tekent toch mijn aangezicht.
Zodat ik mij kan herkennen,
Als ik in de spiegel kijk.

Toch weet ik wel, dit ben IK.
Maar ik zie een vreemd gezicht.
Mijn ogen lijken nu stille getuigen te zijn.
Deze zeggen niets en stralen niet,
Ook dat zijn ze kwijt.

Dagen gaan voorbij.
Iedere keer ben ik opzoek, als ik in de spiegel kijk,
Ben ik mijzelf nog steeds kwijt.

Op zoek naar herkenning.
Kan er maar niet aan wennen,
Is het dan nu voorgoed voorbij.
Wat is mij aangedaan.

Vele weken zijn aan mij voorbij gegaan.
Zonder dat ik even ben stil blijven staan.
Nog steeds word ik begeleid,
Door een vreemde die naar mij kijkt.

Als ik in de spiegel kijk, wil ik die blik ontwijken.
Helaas valt dit niet te vermijden.
Ogen die mij aankijken,
Gevuld met tranen en in stilte lijden.

Maanden zijn voorbij,
Ben alleen druk bezig geweest,
Chemotherapy en bestralingen een gruwelijke strijd.
Mijn borst ben ik nu kwijt.
Het verschrikkelijk jaar is bijna voorbij.

Langzaam …………heel langzaam kom ik tot rust,
Vol ongeduld, kijk ik naar mijn haar het komt terug.
Wenkbrauwen en wimpers,
Tekenen een glimlach op mijn gezicht.
Nu stralen ook mijn ogen weer die ik zo lang heb gemist.

Als ik nu in de spiegel kijk,
Zie ik een vriendelijk gezicht.
Die mij zeggen wil,
“Hallo Lieky, kijk naar mij, IK ben het weer.
Zo hoort het te zijn, als ik in de spiegel kijk.

Oktober 2017
Geschreven door Lieky van der Velden.
Schilderij gemaakt door mijn zoon Roy.\

********************************************

Verhaal/Gedicht, geschreven in een moeilijke tijd.

Als een dief in de nacht,
kwam jij bij mij geheel onverwachts.

Bracht mij verwarring en angst,
Ik wist niet meer wat te doen.

Ik dacht, wat staat mij te gebeuren.
Angst, paniek en mijn evenwicht is zoek.

Voortdurend moet ik mijzelf tot de orde roepen.
Mijn lichaam lijkt niet meer van mij,

Zo ook mijn hersenen reageren niet,
Zoals het hoort te zijn.

Hier zit ik dan te wachten,
Stilletjes in gedachten.

Midden op de dag staat mijn leven op z’n kop.
Ik laat het er niet bij zitten,
Ik kom er weer bovenop.

Mijn leven wil ik terug zoals het was,
Voor dat jij kwam op deze dag.

Die mij kanker bracht, Als een dief in de nacht.
Gedicht\verhaal geschreven door Lieky van der Velden.