Verhaal/gedicht geschreven door Lieky Van der Velden. Langzaam maar onherroepelijk is het oordeel geveld, U bent dement meneer. Geen twijfels meer mogelijk, geen pardon. Je krijgt helaas geen boekje met gebruik aanwijzing mee. En nu? Geen idee, ik heb dit nog nooit meegemaakt. Misschien valt het allemaal wel mee. Maar helaas het was een gruwelijke strijd. Dagen en weken gaan voorbij. Alles veranderd telkens weer. Ene keer lief dan weer
Als ik in de spiegel kijk. Voorzichtig kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Vertwijfeld opzoek naar mijn eigen IK. Ik beken, kan mij hier niet in herkennen. Ben ik mijzelf kwijt? Geen tekens meer in mijn gezicht, Wenkbrauwen nog wimpers meer. Deze tekent toch mijn aangezicht. Zodat ik mij kan herkennen, Als ik in de spiegel kijk. Toch weet ik wel, dit ben IK. Maar ik zie een vreemd gezicht. Mijn
Littekens, Wat zijn het voor tekens? Littekens zeggen meer dan je nu denkt. Laten je zien uit je verleden, niet uit je toekomst. Littekens, Heeft je getekend voor het leven. Je BENT het niet je HEBT het wel. Littekens zijn niet voor iedereen te zien. Sommige zijn verborgen maar zijn er wel. Is litteken een teken? Wat wil/kan het je vertellen, Nog meer uit te leggen? Hoeft niet negatief te
Niet meer jezelf zijn. Is het iemand anders zijn? Waar is mijn mijzelf? Ik ben het helemaal kwijt. Mijn lichaam is veranderd, mijn geest, mijn denken, mijn doen en laten. Niets zal meer hetzelfde zijn. Ik herken mijzelf niet meer. Mijn gezicht in de spiegel straalt niet meer. Mijn dag en nacht, weken en jaren van, ‘gewoon leven’ zijn niet meer. Aan mijn gezicht is te zien hoe ik mij
Gedicht/verhaal over mijn vader nu 98 jaren. Hij wil zo graag de 100 wel halen. Het is niet leuk, zegt hij tegen mij. Ik ben zo alleen. Wat is er toch met mij? Dan kijkt hij om zich heen verward, onbegrip, eenzaamheid en alleen. Hij denkt niet meer na over zijn verleden leven. Hoe hij heeft geleefd? Voor niemand anders, hij heeft alleen voor zichzelf geleefd. Vroeger bestaat voor hem
Mijn vader is 98 jaar en nu enkele maanden dement verklaart. Gedicht/verhaal geschreven door Lieky Van der Velden. Hier zit hij dan 98 jaar en dement, Alleen, tussen vreemde mensen in. Een pilletje voor u meneer? Zodat hij rustig blijft en niet te veel aandacht krijgt. Ik kijk naar je en zie een demente oude man, die eens mijn vader was. Verwart en weet niet eens waarom dat zo is
Ongevraagd ben jij binnen gedrongen. in mijn eigen huis in mijn hele leven. Haalt alles overhoop en wil niets geven nog delen. Stilletjes sloop je in mijn vertrouwde omgeving binnen. drong heel diep in mij binnen. In mijn verleden en blokkeert mijn heden. mijn geheugen mijn vertrouwen mijn zelfstandigheid mijn gezondheid mijn gedachten mijn herinneringen mijn leven Je komt er niet vooruit Maakt alleen stappen achteruit. Ik wil dat je
Vele bange nachten, Staar ik naar plafond. Mijn ogen wijd open, Met zoveel moeite, ik hield ze niet droog. Veel ellende zag ik voorbij komen, Angst en eenzaamheid te voelen. Mijn innerlijke nood was zo groot, Een kreet heel diep van binnen, schreeuw om hulp naar liefdevolle troost of de dood. Vele bange nachten.
GEHANDICAPT Gehandicapt wat wil dit eigenlijk zeggen? Dat ze een andere kijk op het leven hebben? Is het leven niet een labyrint voor iedereen? Door alle emoties heen, loopt toch een rode draad door ons leven heen. Leer ze goed kennen de gehandicapte mens. Laten zij je de weg wijzen, Die je moet bewandelen om een andere kijk op het leven te krijgen. Door inzicht en begrip. Leer je het
DOORGAAN Ik mag de moed niet opgeven. Het enige wat ik kan doen is streven. Niet bij de pakken neer blijven zitten. Mijn leven in mijn eigen handen nemen. Hoe deed ik dat voorheen ook alweer? Ik weet het niet meer. Toch mag ik de moed niet opgeven, Ik moet blijven streven. Naar rust en vrede, zo is het leven. Ik moet doorgaan.
VECHTEN Nee! Ik kan niet meer, Vechten waarom? Ik denk al weer. Mijn eigen leven draait al lang niet meer, Ook het vechten helpt niet meer. Hoe heeft het zover met mij kunnen komen? Ik heb verloren Vechten? Nee, ik kan niet meer.
EEN GEMIS Verdronken in verdriet, Niemand die het ziet. Het luide geschreeuw, De herrie om mij heen. Waar zou ik kunnen zoeken, Om mezelf te ontmoeten. Daar waar rust en stilte is Die het niet vindt, Die mist.
TRANSFORMATIE Om te transformeren moet je durf hebben. Durf om jezelf te veranderen. Durf te accepteren dat jij nu niet meer bent zoals je was. Durf die niet te zijn, wat wel van je vervracht wordt. Durf die kant van je te laten zien die je veranderd heeft. Durf die persoon te zijn die je misschien nog niet kent. Durf er nu anders over te denken dan je eerst dacht.
Naar liefdevolle troost. Armen zo groot om mij heen die mij zeggen, Ik help je hier doorheen.
BOOM Mens, geef hem ruimte en licht om te leven. Kijk zie hem staan zijn wortels zoeken naar houvast, trots en voldaan. De wind deelt de ruimte met hem mee. Zijn armen gestrekt. De zon schijnt op hem neer. Alles is voor hem aanwezig voor een goed leven. Hij geeft de mens zuurstof, bloesem, eten de schaduw niet vergeten. Hij wil ruimte, licht en leven met de mens delen.
EENZAAM BESTAAN? Wat daaraan te veranderen. Wat is er verkeerd gegaan? Veranderen kan pas na de eerste stap. Denk hieraan, Wat heb je nog niet gedaan? Niemand is gedoemd tot alleen te moeten leven. Er zijn mensen om je heen, waar jij je leven mee kan delen. Zet de eerste stap, Je zal zien dat het verder gaat, Dan een eenzaam bestaat.
VRIJHEID Deze kleuren en alle vrijheid, Behoort mens en dier toe. Arm of rijk dat doet er niet toe. De rijke horen de arme te helpen De armen leren de rijke hoe. Het is niet allemaal zwart wit, geeft het kleur, licht en doe. Dat is vrijheid
VECHTEN Nee! Ik kan niet meer, Vechten waarom? Ik denk al weer. Mijn eigen leven draait al lang niet meer, Ook het vechten helpt niet meer. Hoe heeft het zover met mij kunnen komen? Ik heb verloren Vechten? Nee, ik kan niet meer.
DAT IS HET LEVEN Een fijn en plezierig leven, Zou er voor iedereen moeten wezen.Verandering is een leer proces. Kan je brengen naar succes. Daarom ga ik door en verander mee. Beweeg mij in het onbekende en leer er mee om te gaan. Wie gaat er met mij mee? Is het ook een uitdaging voor jou om een stapje verder te gaan? Wil jij ook het onbekende leren kennen? Ik
Gedicht/verhaal. Geschreven door Lieky op 14 oktober 2017 Wat is mij nu overkomen. Langzaam maar onherroepelijk is het oordeel geveld. U heeft borstkanker mevrouw. Chemotherapie een operatie en bestralingen werd verteld. Geen twijfels meer mogelijk een lelijk pardon is geboren. Wat moet ik hier mee. Wat is mij nu overkomen. Helaas krijg ik geen boekje met gebruiksaanwijzing mee. En nu? Hoe nu verder? Geen idee. Ik heb dit nog nooit
Geschreven door Lieky december 2017. Dit jaar is bijna voorbij. Het nieuwe jaar komt steeds dichter bij. In mijn stille gedachten kijk ik terug met gemengde gevoelens Gevoelens die mijn emoties en gedachten overheersen Onzekerheid over het leven zelf was dag en nacht aanwezig De zenuwen gierde als een achtbaan door mijn lichaam heen Twijfels en angst slingerde heen en weer Onmacht was mijn schaduw Op een gegeven moment liet
De uitdaging. Ik ben de uitdaging aangegaan. Een stapje in de richting van het onbekende gegaan. Niet weten wat het brengen zal, Maar de verandering ondergaan. Het daagt mij uit, steeds iets verder te gaan. Stil staan is in het verleden blijven staan. Verandering is een leer proces. Kan je brengen naar succes. Daarom ga ik door en verander mee. Beweeg mij in het onbekende en leer er mee om
Hersenletsel. Ongevraagd ben jij binnen gedrongen. In mijn lijf mijn hersenen en mijn hele leven. Haalt alles overhoop en wil niets geven nog delen. Stilletjes sloop je in mijn vertrouwde omgeving binnen. Drong heel diep in mij binnen. In mijn verleden en blokkeerde mijn heden. mijn geheugen mijn vertrouwen mijn zelfstandigheid mijn gezondheid mijn gedachten mijn herinneringen mijn leven Je komt er niet voor uit, Maakt alleen stappen achter uit.
Gedicht/verhaal geschreven november 2016, door Lieky van der Velden. Jezelf zijn. Niet meer jezelf zijn.Is het iemand anders zijn? Waar is mijn mijzelf?Ik ben het helemaal kwijt. Mijn lichaam is veranderd,mijn geest, mijn denken,mijn doen en laten. Niets zal meer hetzelfde zijn. Ik herken mijzelf niet meer. Mijn gezicht in de spiegel straalt niet meer. Mijn dag en nacht,weken en jaren van, “gewoon leven” zijn niet meer. Aan mijn
Verhaal/Gedicht, geschreven in een moeilijke tijd. Als een dief in de nacht, kwam jij bij mij geheel onverwachts. Bracht mij verwarring en angst, Ik wist niet meer wat te doen. Ik dacht, wat staat mij te gebeuren. Angst, paniek en mijn evenwicht is zoek. Voortdurend moet ik mijzelf tot de orde roepen. Mijn lichaam lijkt niet meer van mij, Zo ook mijn hersenen reageren niet, Zoals het hoort te zijn.