Aankondiging van een terugval
Zo voelde bij mij een aankondiging van een terugval.
Ik wil op deze manier iemand anders waarschuwen dat men goed op zichzelf moet letten om dit te voorkomen.
Ik heb meer last gekregen van duizeligheid en een raar gevoel in mijn hoofd. Een druk in mijn hoofd. Het voelde aan als of er beweging in mijn hoofd is maar ik zit stil. Een carrousel voor mijn hersenen.
Plotseling waren gevoelens in mijn hoofd die mij overheersten en niet meer weggingen. Het was er constant aanwezig. Ik kon niets meer verdragen en niet goed meer functioneren. De geluiden om mij heen zijn anders. Het felle licht stoort mij aan mijn ogen. Ogen dicht en ze draaien nog steeds.
Een lift gevoel. Evenwichtsstoornis of ik nu zit of sta. Een verkrampt gevoel vanuit mijn nek en schouders. Ik liep als een dronken persoon met mijn armen vooruit om mij op te kunnen vangen voor het geval ik zou vallen. Dat gevoel van voorovervallen was constant aanwezig.
Het werd iedere dag erger. Vroeg mij nog steeds af wat is dit?
Ik werd er misselijk van en onzeker. De druk werd erger pijn in mijn hoofd ook ik merk het is steeds op de delfde plaats.
Het maakte mij bang omdat het bleef aanhouden. Heb ik een terugval? Komt een nieuwe herseninfarct mij overvallen? Wordt ik morgen nog wel wakker?
Ik begon mij af te vragen waar komt dit vandaan?
Hoe kom ik hier in godsnaam weer vanaf? Of is het blijvend?
Terug denkend aan, wat deed ik in die tijd,wat ik anders niet deed?
Zo kwam ik al gauw met een antwoord, Te veel ondernomen en te veel op internet en nog effe dit en nog effe dat. Terwijl ik het niet aankan. Ik had niet in de gaten dat ik mijn hersenen OVERBELASTE. Het sloop als een dief in de nacht bij mij binnen. Tja, die laptop en die flitsende bewegende beelden voor mijn ogen.
Ik was lange tijd erg geconsenteerd op het scherm bezig. Ik zocht op mijn laptop naar mijn vakantie foto’s.
Dat was zoeken en veel werk waar ik zielsgraag mee bezig ben.
Toen deze links belegt was en erin vertrouwde dat dit het juiste antwoord was. Heb ik meteen de rem aan getrokken en mijzelf een halt toegeroepen.
Er waren momenten dat ik niet meer goed kon zien. Dat ik mij niet kon concentreren op wat er om mij heen gebeurde. Of een gesprek volgen. Ik moest telkens vragen, wat zei je als laatste? Tot vervelens toe. Als ik mijn hoofd knikt of te snel bewoog tolde mijn hele hoofd.
Het geruis in mijn hoofd gaf mij geen rust. De negatieve gedachten probeerde mij steeds te overmeesteren. Dat wilde ik zeker niet laten gebeuren. Maar wat moest ik doen?
Ik kan jullie vertellen wat ik in deze angstige verwarde dagen wel en niet gedaan heb voor mijzelf.
Overdag rusten was voor mij niet slapen maar stilte in huis en rustig stil zitten. De pc zo veel mogelijk uitlaten.
Dat felle licht van mijn laptop-scherm was niet goed voor mijn ogen. Ik heb het wel al gedempt.
De lichten in mijn huis ook gedempt.
De tv. Zoveel mogelijk uit. Als ik wel keek dan lette ik op waar ik naar keek. Geen reclame want dat is geflikker voor mijn ogen.
Geen drukke films bekijken dat is te veel bewegende beelden. Ik wilde liever geen bezoek, het is mij allemaal te druk om mij heen.
Na enkele dagen van echt ermee bezig zijn, merkte ik dat het niet erger was geworden en dat mij de stilte om mij heen mij goed deed. Ik merkte dat heel langzaam verandering was maar echt heel langzaam.
Het gaat nu goed met mij. Het is goed gekomen met mij. Maar sinds dien let ik wel op mijzelf om mij niet meer te overbelasten.
Is dit een nadenkertje welke schade deze flitsende, bewegende felle beelden zijn voor je hersenen?